سیاهه های یک پدر

از 2.30 صبح تا حالا (6.10) بیدارم... حالا که کارم تموم شده باید یه خواب مختصری داشته باشم و دوباره پاشم بدوم دنبال دنیا، ان شا الله به نیت آخرت...

اما میبینم سلسله مطالبی که شروع کردم ناتموم مونده...

بذارید یه خلاصه برداری بکنم:

با یه سوال اساسی شروع کردیم که اساسا چرا برخی حقایق بعد از گذشت قرن ها مونده، و نه تنها موزه ای نشدن بلکه همین امروز حیات دارن و حیات بخش هستن و جریان ساز و مکتب ساز هستن توی دنیا...

مثل تشیع...

مثل قیام امام حسین علیه سلام...

خب اساسا هیچ چیزی بدون برنامه و استحکامات و نظم و نظام باقی نمی مونه...

بعد طرح مسئله کردم که اساسا رابظه نظم و تقوا چیه؟

و نظمِ بدون تقوا چه تفاوتی با نظم با تقوا داره؟

بعد در مورد اصالت مولف نوشتم... گفتم چرا اهل بیت ما بینشون مرسوم نبوده که علم بی کرانشون رو کتابت کنن...

اهل تعلیم بودن اما اهل کتابت نبودن... عموما اینطور نبودن... چرا؟

مانایی واثر بخشی

برنامه ریزی و نظام سازی

انسان و مولف...

اگر میخوایم کار رسانه ای بکنیم...

اگر میخوایم خدمتی به دین و اماممون بکنیم...

اگر میخوایم منتظر موثر باشیم...

اگر میخوایم زینت اهل بیت باشیم...

بدونیم آنچه موجب اثر بخشی و مانایی میشه اخلاص ما هست...

آنچه موجب نظم حقیقی و منطبق با تکوین الهی میشه تقوای درونی ما هست

و آنچه موجب میشه اثر ما روی مخاطب عمیق ترین تاثیر رو بذاره مدل ارتباطی ما با خداست که داره تجلی میکنه... نه خودِ اون اثر یا تجلی...

اثر هنری یا رسانه ای، تجلی ما هست...

اون رو یه عده جمع بشن محتواش رو بررسی کن... یه عده هم جمع بشن به لحاظ فرمی بررسی اش کنن... همه رفتن پی نخود سیاه...

اون ارتباطی که موجب این تجلی شده عمق اثر گذاری رو مشخص میکنه... نه خودِ این تجلی...

یعنی اگر کسی مثل آوینی مستند ساخته و مثل منی با برخی قسمت هاش غرق در اشک شدم، اقتضاء اون روزش این نبود که مستند بسازه بلکه امروز در عصر شبکه های اجتماعی بوده و یک جمله (فقط یک جمله) در اینستا می نوشت... و بعدش هم اون صفحه رو رها میکرد... باز همون تاثیر گذاری رو داشته...

این به لحاظ رسانه ای اش...

به لحاظ اعتقادی هم باز ما رو به قرآن و عترت سپردن...

نه قرآن وحدیث...

فرق قرآن و عترت با قرآن و حدیث چیه؟

عزیزم بگرد شخص رو پیدا کن...

به امام زمان دسترسی نداریم؟!!!

به سلسله ی عترت چی؟

مخفی هستن بین ما؟

آب کم جو تشنگی آور بدست

تا بجوشد آبت از بالا و پست...

و حرفی که هیچ وقت نتونستم جا بندازم...

اینکه توی مسائل سیاسی دنبال اطلاعات چنهان و آشکار باشیم تا تحلیل مون شکل بگیره تا تشخیصمون درست بشه ... درست... این تلاش ها باید باشه...

اقتضاء این زمان هم هست...

اما کافی نیست... با تمام اطلاعاتمون باز هم سرمون کلاه میذارن... نه یک بار... نه دو بار...

اونقدر که خسته بشیم و کلا از بازی کناره گیری کنیم...

نشانه شناس بشیم...

خیلی نشانه ها هست که به راحتی میشه فهمید عاقبت این آدمها چیه؟!!

توی اون زمانی که مخمل باف فیلم های مذهبی میساخت و همه فکر میکردن اون یک انقلابی هست، شهید آوینی در مورد ایشون حرف های قابل تاملی میزدن و ایشون رو خطرناک میدونستن... حالا میبینیم همش درست بوده... از کجا فهمیده بود؟

نشانه شناس بود...

چجوری نشانه شناس بشیم؟

اول خودم بعد بقیه...

برگردیم به کلام امیرالمومنین...

اول تقوا...

بعد هر چه پیش آید...

اول تقوا..

بعد 

تا یار که را خواهد و میلش به که باشد...

از به تعلیق در اومدن نترسید... فراری نباشید...

اول تقوا...

بعدش صبر...

اول تقوا

بعدش هر چی پیش آمد...

چون خودم از این دسته هستم به خودم میگم و نفس خودم رو مورد خطاب قرار میدم:

تقید ما به بسیاری از نظم هایی که برای خودمون درست کردیم به علت سالم نبودن روح و روان ماست...

مزاج هامون بهم خورده هست...

به لحاظ علمی، بیماریم خیلی از ماها...

منتها بیمارهای شیک و اتو کشیده...

آن یکی پرسید اشتر را که هی

از کجا می آیی ای فرخنده پی؟

گفت از حمام گرم کوی تو

گفت خود پیداست از زانوی تو...

یا حق و بدرود

کاش بتونم مدتی نباشم و ننویسم...

و اصلا اگر هم خواستم بنویسم با اسم و رسم جدید و گمنامی بنویسم...

از این اسم و رسمی هم که اینجا دارم ادبار پیدا کردم