سیاهه های یک پدر

سلام علیکم

خیر ناراحت کننده ای بود.

ان‌شاءالله این تصمیم برای شما و ما خیر داشته باشه.

و هرجا هستید موفق باشید و در پناه امام زمان ( عج)

سلام استاد گرامی

از مدتها پیش یه روز رو معین کردم برای تعطیلی وبلاگم. 20 تیر ماه 1400. 

امیدوارم این اتفاق برای بیان نیفته ولی اگر میخواد بیفته قبل از اون تاریخ باشه که دستم به این کار آلوده نشه :))

براتون آرزوی سلامتی میکنم و از جمله جمله ی حضور شما در بیان، لذت بردم و درس گرفتم. 

دارم فکر میکنم به دوستانی که تو میهن بلاگ این روزها دارن با هم خداحافظی میکنن. 

چه حسی دارن... به هر حال اگر از ما کاهلی یا کج فهمی نسبت به مطالبتون دیدید، به بزرگواری و فهم و درک بالاتون، ببخشید. همیشه شاد باشید و آرام

سلام و رحمت

خوندن این پست با این عنوان برای من مخاطب اتفاق خوشایندی نیست ولی همین که مدتی اینجا بودم و از محضر شما استفاده کردم خیلی ارزشمنده؛هر چند که مشتاق بودم همچنان ادامه داشته باشه

ممنون بابت حرف هایی که اینجا به اشتراک گذاشتید،بابت زمان و توانی که برای تفکر و انتقال دانش و تجربه خودتون صرف کردید 

ان شاء الله ادامه ی راهتون پر خیر و برکت باشه و از شر دشمن درون و بیرون در حصن حصین الهی باشید 

ان شاء الله این فراز دعا برای همه ی ما محقق بشه

«وَاجْعَلْ هَوایَ تَبَعاً لِطاعَتِکَ» ^{​​​​​​}

^{عاقبتتون ختم بخیر ان شاء الله...} 

جلالی ما کجا میخواد بره:)

 ان شاالله در مسیر خدا با قدرت ادامه بدی و لحظه ای متوقف نشی ... برای ما هم دعا کن ، یا علی ...

سلام

این اواخر خیلی بیشتر متوجه حرفاتون میشدم. یعنی به نظرم برای عوام، قابل فهم‌تر می‌نوشتین.

ممنونم و موفق باشید ان‌شاءالله

یادم نمیاد اذیت کرده باشی

شما ما رو حلال کن

الحمدلله، خدا روشکر. خوب بود. همون روز سخت بود ولی بعدش همه چی خوب بود الحمدلله ...

سلام

نمیدونم بخندم یا نه. نمیدونم چه واکنشی نشون بدم.

اون موقع که توی پست قبلی گفتید دیگه نمی خواهید بنویسید، یا یه جای دیگه و با یه اسم دیگه، انقدر استرس گرفتم که بعد از نماز صبح که خوابیدم، خواب میدیدم دارم بهتون کامنت میدم که برام پیام بذارید تا گم‌تون نکنم.

ولی انگار ناگهان خودم هم با یه سری مسائل روبرو شدم در همین مدت کوتاه دو سه روزه، که حس کردم شاید لازم باشه منم وبلاگ خودم رو رها کنم.

خیلی دلم می‌خواست حوصله داشتم ازش یه پشتیبانی درست و حسابی و به درد بخور میگرفتم. دلم می‌خواست وقتی شهید شدم ازم یادگاری بمونه ولی حالا می‌ترسم چرت و پرتام بچربه به چیزای به درد بخور :))

حلالم کنید. خیلی بهتون زحمت دادم. مثل یک پدر هوام رو داشتید. ازتون خیلی ممنونم.

این آخرین حرفاتون توی وبلاگتون هم اینقدر دلنشین بود که دلم می‌خواد تا همیشه یادم بمونه...

خدا حفظتون کنه و هرجا که هستید منشاءبرکات باشید ان شاءالله

برای منم دعا کنید.

سلام و نور

«هنر آنست که بمیری پیش از آن که بمیرانندت»؛ بله؟!

ان شالله خدا شما رو یه خیر کثیرش مهمان کنه.

ناراحت نشدم. زاویه‌ی دیدتون جالب بود برام. بیشتر از موضوع عکس، فکرم درگیر اون شفافیت شد. فکر کنم تو این فضا چیز خوبی نباشه و من خیلی متوجهش نبودم.

خیلی ممنونم

گریه ام گرفت... 

در پناه خدا باشید...

سلام علیکم

خدا خیرتان دهد بابت مطالب خوبی که طی این مدت نوشتید. دلتنگ خواهم شد، اما ان شاء الله این تصمیم برای شما (و ما) خیر باشد. ان شاء الله همیشه در مسیر حق استوار و پویا باشید.

خداوند نگهدارتان باشد.

سلام

من بیشتر نگران فضای اختصاصی بیان بودم که نمی دونم چی توش دخیره کردم

خیلی هاش یادمه فایل هایی بود که علی الحساب جایی برای نگه داری نبود و اونجا گذاشته بودم

میشه عین چنتا دفتر خاطراتی که ازم سوخت و حیف شد

خدا نگهدارت باشه اخوی ... 

به غیر او امیدی نبوده و نخواهد بود 

سلام علیکم

رفتن شما حقیقتا ناراحت کننده است. اما ان شاءالله هر کجا که فعالیت می کنید پر ثمر باشه و پر برکت.

ببخشید اگر مستمع سطح پایینی بودم برای نوشته های قابل تأمل شما و قدرت مشارکت توی پست ها رو نداشتم.

به قول صالحه خانم من هم حس پدری و خانه پدری داشتم به این جا و شما و نوشته های شما. توی زندگی کمتر پیش اومد که موقعیت تفکر و تأمل این مدلی واسم پیش بیاد. 

ماها که شرایط استاد داشتن و پا منبری بودن و ... رو نداشتیم، به نظرم اینجا آب می زد به دغدغه هامون برای تازه شدن. یا باب دغدغدهای جدیدی که تا به حال بهشون فکر نکرده بودیم توی ذهنمان باز میشد.

با وجود نویسنده هایی مثل شما و دوستان دیگری که این مدل می نوشتند، در نحوه نوشتن خودم احساس پوچی داشتم. 

ان شاءالله که شما و خانواده بزرگوارتان عاقبت بخیر باشید

ان شاءالله که از تمام امتحانات ریز و درشت زندگی تان سربلند دنیا و آخرت بیرون بیایید

التماس دعا

آه... واقعا به سبز شدن نوشته ها که نه، به سبز شدن خودم نیازمندم. ولی باید از هیچ شروع کنم:

«سالها تو سنگ بودی دلخراش

آزمون را یک زمانی خاک باش

در بهاران کی شود سرسبز سنگ؟

خاک شو تا گل برآید رنگ رنگ»

پیش دستی کردید، دعاگوتون هستم، قطعا برکات نوشته های شما برای شخص بنده خیلی بوده. خدا نگهدارتون باشه.

طبیعیه به نظرم

آدم به داشته هاش دل می بنده

وقتی که از دستش داد سرگرم بازی جدیدی میشه

حتی اگه دل نبسته باشه آدم به استفاده از داشته هاش خوشه

از دست داد دیگه براش موضوعیتی نداره

ولی برام جالبه که اهل بیت این همه دارایی داشتن اما به چشمشون نمی اومد حتی براش مقام استفاده هم انگار قائل نبودن

هیچوقت نتونستم فاز شما بلاگرا رو درک کنم :)))

+ یه ایمبوجی توی گپ هست که داره میگه نمیذارم بری موندم اونو برات بذارم یانه؟ بذارم هم نشون نمیده احتمالا

... قم عنی یا أبا عبد الله

فقد نصحت لک

ولا تفسد علی وردی ،

فإنی امرئ ضنین بنفسی ،

والسلام على من اتبع الهدى.

یاد این افتادم که گفتین از خودم میترسم

سلام

وقتیکه من وارد فضای وبلاگ نویسی شدم یه نوجوان خام ولی پرسشگر بودم

اون زمان تو فانوس جزیره می‌نوشتید و من خیلی ازتون یاد گرفتم، «فکر کردن» رو...

و تا همین حالا، که واقعا از مطالب شما استفاده کردم و بیشتر از اون، از توجه و اهمیتی که به تک تک نظرات مخاطبان می‌دادین و نوع تعامل تون، برام آموزنده بود.

ان شاالله که هر جا هستید موفق و سربلند باشید، دلم گرفت حقیقتش ولی مثل پاسخی که به خانم صالحه دادین رو بارها و بارها چشیدم.

میدونم که خدا راه سخن گفتن با بنده اش رو نمی بنده و برکات و رزقی که قراره به هر کس برسه مشخص و مقدره، اگرچه واسطه اون رزق ، عوض بشه...

دعامون کنید.

خب اشتباه کردی همون موقع نپرسیدی

الان از دسترست خارجم

پست چالشت رو هم نگذاشتی

این رفتن با آمدن فیشنگار ارتباطی داره؟ :)

نمایش ایده آل گرایانه اتفاقیه که تا حدودی بصورت طبیعی در فضای مجازی میفته. نویسنده می‌تونه تعدیلش کنه اما بنظرم نمیتونه از بین ببرتش، چون اینجا ما با عقایدمون و تفکرات مون حضور داریم نه با رفتارها و اعمال مون... بدیهیه که عالم ذهم می‌تونه خیلی منظم تر و زیباتر از عالم واقعیت جلوه کنه. و بالعکس.
اما من این سعی در محدودکردن جلوه ایده آلی رو در شما دیدم.نگران نباشید.
در مورد سوال چرا؟ : هر رفت و آمدی، یه مقدار دگرگونی برای احوال آدم داره. حالا یه کسی مردابه، چنان در خود فرو میره که انگار دنیا تمام شده، یکی روده کمی می‌لرزه و باز آرام میشه، یکی دریاست که به راحتی نمیشکنه. مگر کشتی بزرگی که بتونه موج ها رو بشکافه. از بس که خودش مجذوب جای دیگه و ماه دیگری است!

سلام :)

ما آمدیم و شما در حال رفتنید.

من اگرچه که خیلی کم برای شما کامنت گذاشتم، اما مطالبتون رو به خصوص این اواخر، می خوندم. ان شاءالله هر جا که هستید سلامت باشید و ذهن تون پر برکت تر از همیشه باشه.

بله. من اون موقع ها هنوز یه بچه دبیرستانی بودم و رفته رفته کف وبلاگ بزرگ شدم و حالا شوخی شوخی رسیدم به ارشد! هنوزم یادم هست که از مدرسه میومدم و می نشستم وبلاگ می خوندم و کامنت میذاشتم!!! این که توی اون سن و سال اعتماد به نفس بحث با شما رو داشتم هم برام عجیبه راستش :))

کلا هرچه که این سال ها گذشته برام دور و عجیبه. همه اکثرا تو دورانی که شخصیت هاشون تثبیت شده هست میان وبلاگ می نویسن من اما از بچگی نوشتم...یه تفاوت های عجیب و البته آزاردهنده ای داره با کسانی که توی سن های بزرگ تر نوشتن. 

انتظار نداشتم کسی عکس پای اون دختربچه رو یادش باشه. خودم هم هنوز توی گالریم از اون عکس به سختی محافظت می کنم :) 

حالا که دیگه رفتنی شدید اینو هم بگم بهتون که من خیلی به شما حسودی می کردم و می کنم که کسی رو دارید که می تونید خطابش کنید استاد و از کسانی که مفاهیم به جان هاشون نشسته، یاد بگیرید. 

این یکی از حسرت های بزرگ زندگی منه که متاسفانه زن بودن مانع از رفتنم به محضر بعضی اساتید شده ...

از دعاتون بسیار سپاسگزارم :)

من از سه سال پیش باهات آشنا شدم اونموقع دانشجوی کاردانی بودم یه پست ازت خیلی خوب تو ذهنم مونده یکی از پست هات که تو نون و القلم راجع به نظم نوشته بودی

ان شاء الله هر جا که هستی موفق باشی 

لطف شماست...

پذیرفتن تغییر وضعیت روحی و فکری ما هایی که از بچگی این جا بودیم تا جوانی، کاری نبود که همه بتونن از پسش بر بیان. 

هم من و هم شما خوب میدونیم که اگر این در محضر اساتید نشستن منجر به ایجاد سنگینی و به تعبیر شما خوف نشه، به هیچ دردی نمی خوره ...دانستن همیشه بیشتر از ندانستن تبعات داره. و اینکه این ترس به جان شماست، اقلا توی این برهه از زمان ِ فکریم، فکر میکنم یعنی راه تون درسته. 

خوبی زمان ما اینه که اگر هنوز زن بودن عامل محدود کننده ایه، خیلی چیزهای دیگه هستن که میتونن تا حدی جبرانش کنن. کتاب ها و صوت هایی که از اساتید هست می تونن حداقل پایه و اساسی برای فکر کردن برای ما بسازن. همین حالاش خوندن ابتدایی دکتر دینانی رو شروع کردم و اتفاقا چند وقت پیش داشتم فکر میکردم مباحث معرفت النفس آقای صمدی که از کتاب علامه آملی برگرفته شدن رو شروع کنم ولی خب حقیقتش ترسیدم و شروع نکردم...

  تا یک جایی باید این طور پیش برم و از یک جایی به بعد باید فکری به حال تلمذ حضوری کرد. چون به هر حال در حضور حتی از سکوت هم می شه درس گرفت.

اگر یک روز به پایه های خودم مطمئن شم، فکر میکنم می تونم باز هم عرف رو کنار بزنم و یه کارایی کنم. ولی هنوز حقیقتش اون قدری به خودم مطمئن نیستم. کج دار و مریز نمیشه پا گذاشت تو این راه ... 

با اینکه من خیلی کوچکتر از اونی هستم که با اسم دکتر شهریاری یادی ازم زنده شه اما نمی تونم کتمان کنم که هر بار که این جمله رو می شنوم چه قدر خوشحال می شم. با اینکه جا داره به قول شما خوف کنم، اما من خوشحال می شم. 

اینم بگم که دیشب که شما جواب کامنت منو دادید و اسم ایشون رو اوردید، تولدشون بود :))) 

من هم خیلی ایشون رو دوست دارم. یه وقتایی با صدای ایشون شعرهای مولوی توی ذهنم پلی میشه. حنی اگر اصلا نشنیده باشم که ایشون این شعرو خونده باشن :))

از این که حوصله کردید خوندید و با حوصله جواب دادید بسیار ممنونم. 

حتما سعی می کنم نصایح تون رو به کار بگیرم. 

سلامت باشید ان شاءالله.

راستی رضا من از شرایط کارتون اطلاع ندارم ولی اگه نیاز به طراحی یا مدیریت سایت داشتید میتونی رو کمک من حساب کنی

حالا من از کسب و کارتون خیلی خبر ندارم که بگم کدوم مناسب تره. 

ان شاء الله که گسترش پیدا کنه

سلام.

در درجهٔ اول که واقعا امیدوارم باز هم برگردید و بنویسید، هرچند زمان غیبتتون طولانی بشه.

در درجهٔ دوم هم امیدوارم اگر مورد اول محقق نشد، حداقل بایگانیتون رو برای ما بذارید بمونه اگر امکانش هست.

و در نهایت این که صمیمانه امیدوارم اگر در این مدت باعث دلخوریتون شدم حلال بفرمایید و بذارید به حساب جوونی و کم‌تجربگی تو بیان منظور. بهتون اطمینان می‌دم هیچ‌وقت، هیچ‌وقت، نظری نذاشتم که موقع نوشتنش حس کنم ممکنه ناراحتتون کنه و بازم بفرستمش. اون مواردی هم که باعث ناراحتیتون شده، از فیلتر خودم رد شده بود تازه :)

ان‌شاءالله که هرجا هستید خودتون و خانوادهٔ محترمتون سلامت باشید و خداوند آرامش رو به قلبتون نازل کنه در همهٔ شرایط و ان‌شاءالله که عاقبت به خیر باشیم هممون.

خب الحمدلله... من واقعا از حق‌الناس خیلی می‌ترسم؛ از دل‌هایی که آدم به ناحق بشکنه و بعدم متوجه نباشه و بمونه برای روز حسابرسی. اون تذکرها هم واقعیتش هم موضوعش خیلی خاصه و به هرکسی نمی‌شه گفت، هم اصولا شما مخاطب خاصی هستید برای این یادآوری یا تذکر و هم این که من اصولا انقدر عیب و نقص و ایراد دارم که کاملا مناسب نبودم و نیستم برای گفتن اون حرفا. ولی خدا می‌دونه، فقط از این نگران بودم که نکنه وظیفهٔ من گفتن اون نکته بوده و با این بهانه‌ها دارم از زیر انجام وظیفه شونه خالی می‌کنم و گفتم حالا بگم، ان‌شاءالله بقیه رو خود خدا کمک می‌کنه، ولی حالا یا نیتم کاملا خالص نبوده یا نیاز به تامل و تمرین بیش‌‌تری داشتم که می‌گم، واقعا امیدوارم به حساب کم‌تجربگی من گذاشته باشید نه خدای‌نکرده یه جور بی‌ادبی و گستاخی عمدی...

ممنون از لطف و محبتتون و در مورد دعا و به تعبیر شما آرزو هم، ان‌شاءالله که هرچی خیر و مصلحته همون بشه :)

سلام علیکم

بنده اصلا وبلاگ ندارم و تازه چند وقتی هست که با دنیای وبلاگ ها آشنا شدم. اما توی همین مدت کوتاه، وبلاگتون رو میخوندم. فضای وبلاگتون حس خیلی خوبی به من میداد. مطالبتون رو دوست داشتم و باعث می شدن به فکر فرو برم.

الان خیلی ناراحت شدم که دارین میرین. فقط خواستم بگم که لا اقل اگه دیگه نمی نویسین، لطف کنین وبلاگتونو نبندین که بتونم از مطالبتون استفاده کنم...

عاقبت بخیر باشین ان شاءالله

برای ما هم دعا کنین...

سلام

اگه تو توئیتر هستی و دوست داری آیدیتو بده فالوت کنم:)

سلام وقتتون پر خیر

حقیقتش زیاد با شما و وبلاگتون آشنا نیستم؛

هرچند شما لطف کرده بودید و به وبلاگ بنده سر زده بودید و هروقت میومدم بیان به وبلاگتون سر میزدم اما به خاطر فاصله ای که از فضای وبلاگ نویسی داشتم فرصت خوندن خیلی از مطالبتون رو پیدا نکردم.

 با خوندن کامنتای این پست امیدوارم حتما وبلاگ نویسی رو ادامه بدید.

فکر نمیکنم جای دیگه ای بغیر از وبلاگ بشه اینطوری نوشت و تاثیرگذاشت...

ان شالله هرجا هستید عاقبت بخیر باشید و بعنوان یک انسان حقیقی زندگی کنید.

در پناه حق باشید.