سیاهه های یک پدر

نگاه به بچه ها میکردم و به خانمم میگفتم روزگار اینها سخت تر از ما هست... اگر بخوان اهل دغدغه ی دین و اجتماع و نصرت دین خدا رو داشته باشن...

گفت چطور؟

گفتم مثلا انتظار دارم فاطمه زینت هم دختر با سوادی باشه... و هم شغل و مسئولیت های اجتماعیش از فرزند آوری غافلش نکنه...

توی عصر ما بازم میشد خیلی از خانمهای دیندار باسواد و علم و معرفت باشن اما توی خونه باشن و فرزند آوری کنن... اما توی عصر اینا نمیشه...

گفت خیلی سخته... خندید و گفت خب پرستار میگیره برای خودش...

گفتم پرستار به تنهایی کمک کافی ای نیست... کمک اصلی شوهرش هست... اغلب ما مردها به علت خانه دار بودن مادرهامون چیزی که غالبا توی خانواده هامون دیدیم این بوده که بیشتر کارهای خونه و بچه ها به دوش مادر بوده... انگار باورمون شده امور خونه بیشتر وظیفه خانم خونه هست...

بعد وقتی اقتضای زمونه ما عوض شده... همین که یه ظرف میشوریم توی خونه فکر میکنیم شاخ قول رو توی کمک کردن به همسرمون شکستیم... در حالی که مسئله خیلی پیچیده تر از این حرفاست... خیلی مهمه که اون بچه توی خونه ای که زندگی کرده چه الگویی دیده از پدر و مادرش...

چون اگر الگوی اشتباه دیده باشه حتی اگه به لحاظ نظری فهمیده باشه پدر و مادرش الگوی درستی نبودن و بخواد در زندگی خودش تعدیلش بکنه کار سختی رو در پیش داره چون باید با ملکاتی در درون خودش روبرو بشه... و همه میدونیم تغییر، کار ساده ای نیست... چون هم همت کافی میخواد و هم انگیزه و هدف خوب و محکمی میخواد...

بعد گفتم مثلا اگر فلانی (زندگی شون رو از نزدیک مشاهده میکنیم) بیاد خواستگاری فاطمه زینب :)) بهش نمیدم...

با تعجب پرسید چرا؟!!

گفتم چون پدرش توی مسائل خانه داری هیچ کمکی نمیکنه... همیشه سرش شلوغ کار خودشه... با اونکه خانواده ی مذهبی ای هستن و آدمای خوبی هستن... اما این یک ایراد بزرگه...

اینو بگم که من فقط بلدم لالایی بخونم اما خودم با این لالایی ها خوابم نمیبره... منم مثل خیلی از مردا دو تا کار توی خونه انجام میدم فکر میکنم شاخ قول رو شکستم... 

متاسفانه... البته دارم روی خودم کار میکنم هاااا... خوب میشم یواش یواش...

چند سالی هست یه ابتکاری زدم:

توی خونه ما نیمرو هتلی (چون اولین بار امیر علی این نیرو رو توی یه سفری توی هتل خورد... بهش میگه نیمرو هتلی) رو فقط من توی خونه مون درست میکنم... خانمم اصلا درستش نمیکنه... هماهنگ شده هست که درست نکنه...

تخم مرغ هتلی  البته نیمروی من اینقدر عسلی نمیشه... چون مامان بچه ها دوست نداره...

خوردنی دیگه هم بستنی هست... بستنی رو هم فقط من توی خونه درست میکنم... کاملا انحصاریه...

یکی از علت های انحصاری شدنش اینه که بچه ها بین دست پخت من و مادرشون مقایسه نکنن :)

یکی اش هم اینه که یه غذاهایی رو فقط از من انتظار داشته باشن...

بچه ها چون این دو محصول خوردنی رو خیلی دوست دارن... و اونقدری میخورن تا کاملا سیر بشن... منم نامردی نمیکنم و در حدی درست میکنم که معمولا سیر میشن...اما بازم جا دارن... و دوست دارن بازم بخورن...

مثلا امیرعلی یه دونه تخم مرغ هتلی براش کمه دو تا هم زیاده... اما من یه دونه براش درست میکنم...

و هر وقت میگه من بازم میخوام... میگم هر کسی سهم خودش رو برداشت و خورد... تموم شد بابا... ان شا الله سری بعد...

و البته گاهی اوقات هم اصرار میکنه که دوباره درست کن... من میخوام...

اما معتقدم اینجوری خیلی غیرمستقیم و عملیاتی، بچه ها قانع بودن و مبارزه با نفس رو یاد میگیرن...

اشتباه میکنم؟

مراسم ختم پدر سه شهید بود...

پدری که سه فرزند برای این انقلاب داده بود...

سخنران در اون مراسم حرفی زد که هر چند اون روز فقط یک حرف زیبا و خوشبویی بود که دوست داشتم عطرش رو به مشام همه برسونم... اما این روزها نگاه دیگه ای دارم به اون حرفها...

خطاب به پدر شهید میگفت:

آقای فلانی، ان شا الله در بهشت ابرار شراب طهوری بهتون بنوشانند تا دیگه نه خودی ببینی و نه مالکیتی بابت پسران شهیدت... جوری که فراموش کنی سه فرزند رشیدت رو برای انقلاب و برای امام زمان دادی...

انسان تا بابت ولایت و اعتقادش هزینه ای نده... تا به زحمت و رنج نیفته که اصلا وارد وادی نشد...

اما وقتی هزینه میده... وقتی در مسیر اعتقادات و ولایتش دچار داغ هایی میشه... دچار محرومیت هایی میشه... تازه وارد وادی خطر سقوط و فرصت عروج شده...

راستش خجالت میکشم که چیزی بگم... شاید حتی درست هم نباشه... اما سربسته و یه گوشه اش رو میگم تا بلکه مفید واقع بشه:

چند وقتی هست که متوجه حملات شیطان به خودم میشم...

مثلا وقتی میرم پیش دوستام... دوستانی که همه ولایی هستن و حرف شنیده...

میبینم هیچ کدوم مثل من در مشقت نیستن... یا زیر بار فرزند آوری نرفتن... یا اگر رفتن از پرستار گرفته تا پدر و مادر و برادر و خواهر دارن بهشون کمک میکنن تا ریتم عادی زندگیشون بهم نخوره...

میبینم هیچ کدوم مثل من مشکل مسکن ندارن... که مثلا مثل امسالی برای قرارداد جدید، اجاره ام دوبرابر شد... و تازه تذکرات صاحبخونه هم که...

و میبینم های دیگه...

شیطان از دو جهت حمله میکنه... یا میگه تو خیلی خوبی و خیلی جلو زدی...

یا میگه اینها که ادعای این مسیر رو میکنن پس چرا وارد وادی نمیشن؟!! و منو به این سمت میبره که بگم اینها فقط ادعا دارن...

واقعیت اینه که آدم وقتی برای ولایت و اهل بیت وارد یه میدان هایی میشه و مبتلا به گرفتاری هایی میشه این مسیر یک مسیر پرثمر و به شدت نورانی ای هست...یه نماز حقیقی هست...

و اینجا شیطان درون انسان شروع به بازیگری میکنه...

به قول آقای پناهیان ذکر یا مایوس و یا مغرور رو برات جلوه میده...

همون طور که وقتی به نماز یومیه مون قامت میبندیم ذهن به سمت خطورات خودش میره و برای خودش سیر میکنه... چون نماز یک جلوه از قیامت نفس هست... و باید خودمون رو به خودمون نشون بده...

در مسیر ولایت گام برداشتن و دچار گرفتاری ها و حوادثش شدن هم موجب قیام نفس میشه و درون انسان رو به خود انسان نشون میده...

اینجاست که انسان به این نتیجه میرسه باید شیطان خودش رو تسلیم خودش کنه... مسلمانش کنه...

یا در واقع خودش رو موحد کنه تا شیطان هم دست از سرش برداره... و تسلیمش بشه...

علت تسلیم نشدن شیطان در مقابل ما اینه که ما هنوز موحد نشدیم...

نمی خواستم این مطلب رو بنویسم... اما...

دیشب آقای رئیسی با مردم صحبت کردن...

نان سنتی تغییری نمیکنه... بنزین تغییری نمیکنه...

سوال:

اگر دادن یارانه از ابتدای خط (به قول شما تجار) به انتهای خط(مردم) خوبه... چرا برای نان و بنزین جیزه؟!!

برداشت من:

ترس و عدم شجاعت... نبود برنامه جامع...

قطعا مدیریتِ دادن یارانه از ابتدای خط به انتهای خط کار درستی هست... اما با مخبر و محسن و باقرو بقیه بروبچ... خدا عاقبتمون رو بخیر کنه...

رئیسی چون دوستت داریم اینقدر تلخ هستیم در مقابلت...

تلخی ما رو از لبخند اصولگراها بیشتر بخر...

من نه در سال 96 به یکی شدن باقر با شما خوشبین بودم... نه در 1400 از حمایت های باقر و زاکانی و ... از شما خوشم می اومد... اما ظاهر گردن کلفتی داره...

زیاده از این هم حرف بزنیم میگن طرفدار جلیلی بوده عقده داره... نامزدشون نه رئیس جمهور شده و نه سمت گرفته... دارن بی انصافی میکنن...

باشه...

ولی مردم سرمایه ی بزرگی هستن... دارید از دستشون میدید...

آقای رئیسی مردم شما رو دوست داشتن... بهتون امید داشتن... هنوزم ناامید نیستن... مراقب باشید اصوالگراها رئیس جمهور تک دوره ای تون نکنن و سری بعد دوباره کرسی دست اصلاحات نیفته...

دوستان من سواد رسانه ای درست حسابی ندارم... نمیدونم این حرفام به جا هست یا بیجا...

آب در آسیاب دشمن میریزم یا نقد دلسوزانه میکنم...

اما نمیتونم نفوذ کسانی که از مردم نیستن رو در دل دولت نبینم... نمیتونم نگم...

باشه آقای رئیسی... برمیگردم به حسن ظن ایمانی...

میگم همونطور که امیرالمومنین مجبور بودن به اشعث سِمت و قدرت بدن... احتمالا شما هم که شیعه ایشون هستین مجبور شدید به اشعث های جمهوری اسلامی قدرت بدید...

خوبه؟!!

حرف از برنامه "جامع" نداشتن نمیزنم... ان شا الله دارید...

ما از خدا توفیق میخوایم که بتونیم بریم سمت مردم و حتی شده 5 نفر از مردم رو بیدار کنیم که بیایید دست به دست هم بدید و کار اقتصادی بکنید و به امید دولت ها نباشید... شاید خدا به واسطه پشت هم شدن مردم ورق رو برگردونه...

بچه های دیگران برن از ترکیه چیز بخرن... ما سعی میکنیم به مردم بگیم اختیار بچه اش با خودش و شوهرش بوده... تقصیر این نبوده...دیگران هم ایشون رو مظلوم ترین سردار بدونن... حتی این حزب مافیا برای ماله کشی به این کار به خودش جراات بده تا از رهبری هم هزینه کنه...

باشه...

حرف نمیزنیم...

اما ما مردمیم آقای رئیسی..

همونا که سواد رسانه ای ندارن...

همونا که حرف حق هم بزنن دشمن بر گرده ی مطالباتشون سوار میشه و آشوب درست میکنه...

ما مردم چون شما رو از خیلی کثیر کابینه تون جدا میدونیم ازتون حمایت میکنیم...

ما کشورمون رو دوست داریم

رهبرمون رو دوست داریم...

دینمون رو دوست داریم...

نظاممون رو دوست داریم...

چون دوست داریم میریم به سمت هم افزایی مردمی... بچه ها مون رو هم ان شا الله با همین فرهنگ بزرگ میکنیم...

تحمل میکنیم... به خاطر امام زمانمون... به خاطر رهبرمون...

درست میشه...

حوصله جدلهای سیاسی رو ندارم... احتمالا به نظرات پاسخ مستقیم نمیدم...

پرسید: چرا استاد میگه تو با وجود اینکه دیر اومدی و توی خیلی از مباحث هم حضور نداشتی ... خیلی خوب اومدی جلو؟!!... من که آدم خوبی نیستم... استاد برای دلگرمی دادن اینها رو به من میگه؟!!

گفتم: نه... راست میگه...

یادته در مورد فرزند آوری استاد گفته بودن خیلی از درس و بحثی هاش زیر بار نمیرن؟!!

گفت: آره...

گفتم: منظورشون از درس و بحثی ها همین دوستان خودمون هستن... اکثرا تک فرزندی هستن... اکثرا هم حول و حوش 40 سال هستن... دیره برای فرزند آوردن؟!!

گفت: شدن که میشه... شاید مشکل ناباروری براشون پیش اومده...

گفتم: همه شون؟!!... قطعا یه عده میتونن اما وارد این وادی نمیشن... چون سختی هایی داره...

گفت: آره... فلانی بهم میگفت من دیگه حوصله ام نمیکشه بچه بیارم... فلانی هم از من پرسید باز هم میخوای بیاری؟

گفتم: تو چی جواب دادی؟

گفت: گفتم نمیدونم... من سزارینی بودم... برام خطر داره...

گفتم: اگر خواستی از سختی هاش بگی... اشکالی نداره... بگو چه سختی هایی داری... اما هیچ وقت نگو چون سخته دیگه نمیارم...

گفت: چرا؟

گفتم: چون ممکنه پیش خودشون فکر کنن که این اگر میدونست آوردن سومی این سختی ها رو براش میاره قطعا نمی آورد... اون ندونسته افتاد توی این دام... ما چون میدونیم تن به این دام نمیدیم... مبادا جوری صحبت کنی که فکر کنن پشیمونی...

گفت: من که پشیمون نیستم...

گفتم: من میدونم... اما ممکنه اونها همچین برداشتی بکنن... خیلی مراقب باش چجوری جواب میدی...

گفت: تو به چهارمی هم فکر میکنی؟

گفتم: من به سومی هم فکر نمیکردم... البته که به خواست من اگر بود میگفتم 6 تا... اما واقعا برای سومی هم هیچ وقت باهات چونه زنی نکردم... کردم؟

گفت: نه...

گفتم: یادته قبل بارداری سوم، حدود 2 الی 3 ماه قبلش... یه بار صحبتی شد در مورد فرزند بعدی و مخالفت جدی داشتی؟!!... و گفتی حداقل باید سه ساله بشه این دومی...

گفت: یادم نیست... اما تو یادته دیگه...

گفتم: خب چی شد که بعد از دو ماه از اون مخالفت، خودت قلبا مایل شدی به فرزند سوم؟!! در حالی که دومی فقط 1 سالش بود... من که حرفی نزده بودم...

گفت: نمیدونم...

گفتم: من حیث لایحتسب بود...

اگر چهارمی ای هم در کار باشه... من حیث لایحتسب هست... حالا من بگم چهارمی ای در کار هست یا نه؟!!!

چیزی که نمی تونم به حساب بیارم چجوری در موردش نظر بدم؟... نظر شخصی منو بخوای که میگم به خاطر شرایط عملِ تو ووضع فیزیکی ات تا دو سال دیگه حتی فکرش رو هم نکن...

گفت: آخه تو هم وقتی که خسته هستی عصبانی میشی و سر بچه ها داد میزنی... قرار ما این نبود... اگر کشش نداری چرا باز بچه بیاریم؟

گفتم: داد زدن بر اثر خستگی مفرطِ من هر چند کار اشتباهی هست اما سلب توفیق نمیکنه... سلب توفیق وقتی اتفاق می افته که فکر کنیم چون سه تا بچه آوردیم کار بزرگی کردیم و دچار خودشیفتگی و از خود خرسندی بشیم... این خطر بزرگی هست... من از این میترسم...

گفت: آره... این خوب نیست... دوست ندارم اینجوری فکر کنم...

گفتم: آقا مجتبی تا منو دید توی قم... اومد سمتم و در اغوشم گرفت و کلی تحویلم گرفت و گفت خیلی مردی... احسنت...

به نیت 5 تن، 5 تا بچه بیار... به خدا اگر توی ساری بودی خودمون بچه هات رو برات نگه میداشتیم... شما که میتونید بیارید... علی آقا سه تا بچه داره... ما بچه اش رو میاریم خونه براش نگه میداریم که مادرش از کار و شغلش نمونه... برای شما هم نگه میداشتیم... حیف که نزدیک ما نیستی...

به مجتبی گفتم: آقا مجتبی... من از این تحویل گرفتن های شما میترسم بخدا... میترسم فکر کنم کار خاصی کردم که سه تا آوردم... و این توفیقش رو ازم سلب میکنه...

من میدونم که اگر خانمم کاملا سالم باشه و قدرت فرزند آوری هم داشته باشه و منم بخوام و کمکی هم داشته باشیم و .... اگر توفیق ندن نمیشه... حتی وسط این بحران جمعیت و بحران اقتصاد و بحران سلامت و بحران باورها و ...

آقا مجتبی گفت تو نیت کن... چرا توفیق ندن؟!!

اما من میترسم...

چون من همه ی آرزوم این بود که بدرد بخور باشم... و الان واقعا فکر میکنم بعضی از چیزها اگر باورم بشه با مغز زمین میخورم... دوست ندارم محاسبه گر باشم... بگم 4 تا میارم یا 3 تا... یا 5 تا...

من حیث لایحتسبه...

با محاسبه خرابش نکنیم...

اگر ازت پرسیدن بازم میخوای بیاری؟

بگو اگر فرزند آوری برای ولایت باشه... یه توفیقی هست که من حیث لایحتسب هست...

من چجوری برای رزقی که من حیث لا یحتسب هست بگم بهم داده میشه یا نه؟... یا کی داده میشه؟... یا چند بار داده میشه؟...

نمیدونم... دعا کنید بی توفیق نشیم

رسیدیم به یه فروشگاه که تابلوهای قرآنی میفروخت...

خانمم گفتن من دوست دارم یه تابلوی چهار قل برای خونه مون بخریم...

گفتم بریم ببینیم... همینطور که داشت تابلوها رو میدید به فروشنده گفتم: شما اثراتی که برای چهار قل ذکر شده رو میدونید؟

خیلی با اطمینان و آرامش گفت: بله... برای دفع بلا هست... برای چشم زخم هست... اصلا توی خونه ای که چهار قل باشه امکان نداره دزد به اون خونه دستبرد بزنه...

پرسیدم: مگه برای چشم زخم تابلوی ون یکاد نمیخرن از شما؟

گفت: نه... در اصل چهار قل برای چشم زخمه... خودت ببین توی 4 تا سوره چهار تا قسم جلاله میخوره خدا...

گفتم: کجاش؟

گفت: اونجا که میگه: "قل اعوذ"

یه مقداری نگاش کردم و میخواستم بگم اگه ازم بزرگتر نبودی لپ هات رو میکشیدم به خاطر شیرین زبونیت...

ولی خب گفتم: ممنون بابت اطلاعاتی که دادید...

خریدیم... نصب هم کردیم...

اما 4 قلی که خودم طراحی کردم قشنگ تره...

بار اولم بود که تابلوی آیه طراحی میکردم

این ان شا الله چند روز دیگه بافته میشه:

دوستان در مورد مطلب قبل نخواستم مستقیم جواب نظرات رو بدم...

اما چند نکته رو اینجا عرض کنم:

1_ مطلب قبلی توی ادبار شدید قلبیم نوشته شده و حال تنذیری داشتم... لذا بخشی از ماجرای ناموزونی ها در این کشور بر اساس اون حالم برجسته شده...

2_ بنده تا امروز آقای رئیسی رو اهل باند و جناح بازی نمیدونم و نمیدونستم... و بعضی از اعضای کابینه شون هم که توی ویترین هستن بهشون امیدوارم...

3_ اگر گفتم حاج قاسم بین مردم بیش از مسئولین هست... به نظرم حرف غیر واقع نبود... اما خب نظر منه... و این به این معنا نیست که در بین مردم آدم بد و حتی خیلی بد نداریم یا حتی کم داریم... نه...

اما انتظاری که از مسئولین حکومتی میره از مردم کف جامعه نمیره...

در زمان ظهور حضرت بقیة الله هم آدم بد توی جامعه و کف اجتماع وجود داره... اما آدم بد توی مسئولین وجود نداره...

لذا انتظار از مسئولین بیش از مردم هست...

4_ من فکر میکنم قبلا در مورد مردم و مخصوصا مومنین جامعه حرف زیاد زده باشم که بخشی از وضع موجود امروز جامعه (فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و...) رو زیر سر این مومنین عزیز میدونم... یعنی متاسفانه خودم رو هم از همین مومنین میدونم (تاسف بابت خود مومن پنداری هست) و به نظرم ما هم باید روز قیامت پاسخگو باشیم...

در کل میخوام بگم آدمی نیستم که نقش مردم رو در تعیین سرنوشتشون ندونم... و اونها رو از این وضع فاکتور بگیرم...

یه جوون وقتی ازدواج میکنه (عموم مردم) بهش میگن حالا برو بنگاههای شهر رو بگرد... بلاخره یه خونه مناسب گیرت میاد...

با توکل به خدا میره و یه چیزی پیدا میکنه...

اگر شغل نداشته باشه... بهش میگن برو پیگیر باش... خدا بزرگه... برات جور میکنه...

اگر مریض بشه میگن برو بیمارستان ها و مطب ها پیگیر شو... خدا شفات میده...

اگه پول جهیزیه جور کردن دخترش رو نداشته باشه... میگن غصه نخور خدا جور میکنه...

اگه شغلش دچار ورشکستگی بشه میگن دوباره تلاشت رو بکن خدا برات جور میکنه...

.

چی میشد اگر مسئولین و کارمندان حکومتی( از دولت گرفته تا بقیه ارگانها و سازمانها...) همینطوری مثل مردم به خدا سپرده میشدن؟!!!

به جای خدا، نه بن داشتن... نه خانه سازمانی ای ، نه حق ماموریتی، نه ضمانت شغلی ای ، نه بازنشستگی ای... نه حقوق ثابتی...

میدونم نمیشه...

دیگه سپاهی ها احتمالا جزو خوبان این حکومت هستن...

سر جریان سوریه فقط یه نفر بلد بود خودش رو به خدا بسپره و با یه بالگرد بره وسط تکفیری ها...

بقیه همه درخواست یک یا چند لشگر و چقدر ادوات و ... داشتن...

مثل حاج قاسم توی مردم عادی مون بیشتر پیدا میشن تا مسئولین حکومتی مون...

مردم عادی هر روز بدون لشگر و ادوات راهی بسیاری از مشکلات میشن...

اگر توی سوپر مارکتی قدرت خرید نداشته باشن هیچ مسئولی نمیاد بگه خرت به چنده...

اگر توان پرداخت اجاره نداشته باشه هیچ مسئولی نمیاد بگه صاحب خونه ها باهات چکار کردن...

اگر شغلش ورشکست بشه هیچ مسئولی نمیگه ما حمایتت میکنیم...

اگر بچه شون مریض بشه...

اگر ماشینشون خرج سنگین برداره...

اگر قدرت پرداخت حق بیمه نداشته باشه...

اگر بدون بیمه بمیره...

اگر..

اگر...

چند تا مسئول این دغدغه ها رو دارن توی زندگی شخصی شون؟!!!

چند تا مسئول مثل حاج قاسم بلدن خودشون رو به خدا بسپرن و برن توی دل خطر؟!!

امسال روز قدس با بچه هام شرکت کردم...

اما همه اش این سوالات توی ذهنم میگذشتن...

وقتی میدیدم شعار دهنده ای که پشت وانت ایستاده و با بلندگو شعار میده بالای 60 سال سنش بود... برام سوال بود که چرا نباید یه جوان 30 ساله این شعارها رو بده؟!!

خسته ام...

از تسلط جناح های سیاسی بر مقدرات این کشور دلگیرم...

حال تهوع دارم از اصولگرا و اصلاح طلب و هر کوفت دیگه...

و وقتی میبینم حتی دولت رئیسی هم تا خرتناق در این مافیای جناحها غرق هست نگران میشم...

به نظرم این آخرین فرصت نظام هست برای قدرت دادن به مردم... برای به صحنه آوردن مردم...

به نظرم رئیسی این رو خوب میدونه...

اما تا حالا اتفاقی نیفتاده... کار خوب صورت گرفته اما نه در جهت به میدون آوردن مردم...

مردم رو قوی نکنید مافیای سیاسی و جناح ها کل کشور رو میبلعن...

این مافیا اونقدر قدرت گرفتن که...

بغضم رو از شما در دل نگه میدارم...

و از هیچ کدومتون نمیگذرم... در روز قیامت مثل سنگ میشم در مقابلتون...

.

.

خدایا عذاب بزرگتر از تحمل این مافیاهای کثیف قدرت (اصولگرا و اصلاح طلب و ده ها زهرمار دیگه) عذاب روبرو شدن با اهل بیت و شیعیان حقیقی شون در قیامت هست... 

اون زمانی که بپرسن تو کجا بودی وقتی اون مافیا هر روز بیشتر قدرت میگرفتن... تو در مسیر تضعیف اونها چه گامی برداشتی؟

اگر عذاب اول نکشدم عذاب دوم حتما کارم رو تموم میکنه...

میگفت اگر فرصت خواب در ساعت 9 تا 1 شب رو از دست بدید در هیچ ساعت دیگه ای روح بخاری به اندازه خوابیدن در این چهار ساعت تقویت نمیشه... هر چند ساعات خواب رو زیاد کنید... مثلا 12 شب تا 10 صبح بخوابید اونقدر احساس از بین رفتن خستگی نمی کنید که اون 4 ساعت رو بخوابید...

و من واقعا توی روز کمبود زمان داشتم... به خاطر شدت زیاد کارها و کوچیک بودن بچه ها و رسیدگیشون و خسته شدن همسرم و ....

هی میدویدم بازم هم خودم ناراضی بودم و هم همسرم...

میخواستم به خانمم بگم: پدر آمرزیده... نمی بینی نیم ساعت هم برای خودم ندارم... همه اش در خدمت شمام... پدر خودم هم در اومده... فرصت نفس کشیدن بدید بهم...

و دیگه به ساعت ده و نیم شب که میرسیدم تقریبا خستگی بهم غلبه میکرد... و شیطنت بچه ها عصبی ام میکرد... مخصوصا که 1 ساعت آخر بیداریشون وقت انجام کارهایی مثل مسواک زدن ها، خواباندن بچه ها... آشغال جمع کردن... آماده کردن کیف برای مدرسه فردا و...بعضی مراقبت های درمانی مثلا روغن زدن توی بینی امیر علی برای خون دماغ نشدن درا ین فصل و... اگر سرما خوردن دادن دارو ها و... یا عوض کردن پوشک قبل از خواب و... بعد به همه اینها اضافه کنید که من کارها رو خیلی با آرامش و بدون عجله کردن انجام میدم یعنی زمان بیشتری هم میبره...

بعد فکر کنید در اوج خستگی وقتی زیر اندازشون رو پهن میکردم تازه بازی کردنشون با تشک ها شروع میشد... مثلا میرن زیر تشک و تشک رو جمع میکنن و باهاش قایم باشک بازی میکنن و ... انگار تازه اول انرژی شون هست...

خانمم هم میگفت منم خسته ام... کشش ندارم... و کمکی بیش از این میخواست...

مونده بودم...

میگفتم خدایا... من همه ی وقتم رو دارم میذارم... چکار بکنم دیگه؟!!...

وقتی این سخنرانی رو در مورد خواب شنیدم... به خانمم گفتم بیا یه مقداری سبک زندگیمون رو تغییر بدیم...

ایشون میگن روح بخاری در 4 ساعت از ساعت 9 تا 1 شب به صورت کااامل ترمیم و تقویت میشه... بعد شرایط خواب رو هم گفتن مثلا تاریکی مطلق باشه و صدایی نباشه و ...

گفتم به نظر من برای امثال من که مزاجم هم بهم ریخته این جواب نده... بلاخره بخشی از خستگی من ناشی از کبد چرب هست... اما بیا امتحان بکنیم...

خب خوابیدن ساعت 9 شب مخصوصا توی رمضان که بعد از 8 اذان میگه تقریبا غیرممکن هست... رکوردی که تونستیم ثبت بکنیم خواب در ساعت 10.30 شب بوده...

ولی آقا برای من که معجزه کرده...

ساعت 2 شب چنان خستگیم در میره که انگار تازه متولد شدم...

خانمم هم خیلی دوست داره زمان صبحش رو احیا کنه... اما میگه خسته ام و نمیتونم از خوابم بزنم...

ولی این روش رو ایشونم خیلی پسندیدن... چون دیدن میشه از این زمان استفاده کرد و نیاز به خوابشون هم برطرف بشه...

اون بنده خدا میگفتن اگر شما بتونید این 4 ساعت رو بخوابید روح بخاری (اصطلاح طب سنتی هاست... آقا دکتر مهربون بیا به کمک) جوری استراحت میکنه و خستگی تون در میره که جسم میتونه 20 ساعت بعدش رو براتون کار بکنه...

چون اونجا هم بحثی داشتن که اعضای اصلی بدن مثل قلب و کبد و ... خواب و استراحت ندارن... و 24 ساعت در حال فعالیت هستن پس دقیقا خواب به کدام شان انسان برمیگرده و چه چیزی در انسان نیاز به استراحت داره...

و میرسیدن به روح بخاری و سلسله و رشته های عصب در جسم انسان...

خلاصه که خیلی جواب داده و همسرم هم خیلی مایل شد ساعتش رو از 10.30 بیاریم عقب تر و حتی به 9.30 برسونیم برای بعد رمضان...

میخوامت خداجون...

اگر فرض کنیم که حق متعال جسمیت پیدا کنن و بیان روی زمین و همه بدونن این خداست که جسمیت پیدا کرده و جز به منافع ما و جز به خوشبختی ما فکر نمیکنه و راضی نمیشه...

و باز هم فرض کنید این خدای مجسم در ذهن همه خیر مطلق هست و همه مایلند که مو به موی دستوراتشون رو اجراء کنن...

فکر میکنید در چنین شرایطی جامعه به سمت هدایت و صلاح و رستگاری میره؟!...

در چنین شرایطی اون خدای مجسم دیگه غریب نمیشه؟ و بسط ید داره؟!!

نظر من اینه که :خیر...

تازه آغاز برملا شدن باطن هاست و تازه وقت دیدن عجایب از مردم هست...

تازه وقت دیدن این واقعیت هست که مردمی که این خدای مجسم رو خیر مطلق میدونن و دوستش هم دارن اما با همه ی این وجود تنهاش میذارن...

حلقه ی مفقوده کجاست؟

حلقه ی مفقوده اینجاست که اگر اون خدای مجسم و خیر مطلق بیرونی، یک نمایندگی در درون هر شخصی نداشته باشه، کارها همچنان قفل باقی میمونه...

حالا بحث رو از فرض خارج کنم و واقعی ترش کنم:

پیامبری که لاینطق عن الهوا بود و جز خیر مطلق از زبانشون جاری نمیشد، هرگز حاضر نبودن و نشدن تشخیص حق رو به مردم تحمیل کنن...

اگر یک تشخیص دهنده حق در بیرون وجود داشته باشه (امام) اما سیستم تشخیص حق در درون هر انسانی بیدار و فعال نباشه، امام غریب میشه... هر چند همه ی دلها با اون امام باشه...

لذا غیبت همون مهلت و فرصت حق هست برای آگاه شدن مردم به این حلقه ی مفقوده...

هر وقت مردم به این تشخیص برسن که اگر سیستم تشخیص حق در درونشون فعال نباشه (بصیرت) وجود تشخیص دهنده حق در بیرون خیلی نمی تونه جامعه ای رو الهی بار بیاره... اونوقت هست که ظهور اتفاق می افته...

شاید سوال پیش بیاد که اگر غالب مردم اهل تشخیص حق در جزئیات زندگی (بصیرت) باشن دیگه چه نیازی به امام دارن؟

سوال قشنگی هست...

به نظر من اگر به جواب این سوال برسیم میفهمیم چرا غیبت امام معصوم یه محرومیت نبوده بلکه یک فرصت الهی بوده... و اگر به جوابش برسیم در می یابیم که معنای حقیقی ظهور چیه؟!!

خیلی از آدم خوبا ناخودآگاه موجب بد شدن خیلی آدما میشن...

چون اون کار خوب یا اون حرف خوب رو در مقام بیان و عمل، کفران میکنن...

یعنی چی؟

یعنی یه حرف خوب رو چون خودشون خوششون اومده بیان میکنن و با اون حرف خوب هم با دیگران احتجاج میکنن... 

سوال:

آیا خدا هم دوست داره توی اون لحظه و اون مکان، اون حرف بیان بشه؟

به همین سادگی میشه با حرفهای خوب و کلام معصومین، آدما رو از حقیقت دور کرد...

دوستی همیشه از بعضی اشقیا در صدر اسلام ابراز برائت و تنفر شدید میکرد و میکنه... و همیشه هم انتظار داره من در برابر اون ابراز تنفرش تایید و همراهی داشته باشم...

اما من غالبا سکوت میکنم و بحث رو عوض میکنم... چند باری هم در وقتی که در مورد اون اشقیا حرفی نمیزد بهش گفتم ابراز تنفر و برائت تو به این شکل، میتونه تنفر و برائت اطرافیانت رو از اون اشخاص کم کنه.. و اگر اشخاص پلیدی هایی در درونشون باشه چه بسا تبدیل بشن به مدافع اون اشقیاء...

اونجا به شکل دیگه ای استدلال کردم و پذیرفت...

اما بهش نگفتم تو برائتت چون برای خدا نیست، اینقدر برجسته اش نکن... دشمن سازه... منکرسازه...

اما این دوستم به خاطر اینکه غالبا در مقابل تخلیه استرسش به شکل ابراز برائت از اشقیا سکوت میکنم، داره به من بدبین میشه...

اول به خودم میگم...

با حرف خوب و کار خوب، میتونیم دشمن خدا و دین درست کنیم

نکنیم...