سیاهه های یک پدر

سلام

این که برائتمون اگر برای خدا نباشه دشمن سازه، خیلی قبول دارم. به عینه دیدم.

طرف رو از الانش بدتر می‌کنه. جنگ و جهاد و تبری و تولی واقعا فقط باید برای خدا باشه!

این مورد فرمایشتون خیلی درسته و البته نقطه مقابلش هم همینطوره، زیادی تعریف کردن به خصوص برای اثبات حقانیت هم دافعه و انکار سازه مخصوصا که خیلی از ادله مطروحه محل تردیده به خصوص در مراجعه با نص آیات قران ...

و یک نکته دیگه اینکه، ادعای برای خدا بودن و نیت برای خدا داشتن چیز خوبیه، ولی باید در مسیر خدا بود یا نه، در مسیری که کلام خدا برامون ترسیم کرده یا نه؟ و الا تقریبا همه مذاهب و تفکرات خودشون رو بر حق میدونن و نیتشون رو خدایی میدونن، ولی آیا راه و مسیری که دارن میرن با انچه خدا گفته مغایرت داره یا خیر؟؟

شاید کمی مرتبط:

«مخالفان ما سه نوع خبر در فضایل ما جعل کرده‌اند:

۱.غلو

۲.کوتاهی در حق ما

۳.تصریح به بدی‌های دشمنان ما و دشنام دادن به آن‌ها

وقتی مردم اخبار غلو آن دسته را می‌شنوند، شیعیان ما را تکفیر می‌کنند و می‌گویند که شیعه، قائل به ربوبیت ائمهٔ خود است؛ وقتی کوتاهی در حق ما را می‌شنوند، به آن معتقد می‌شوند؛ و وقتی بدی‌های دشمنان ما و دشنام به آن‌ها را می‌شنوند، ما را دشنام می‌دهند.»

عیون اخبار الرضا، ج۱، صص ۳۰۴-۳۰۳

این یعنی کلا مرتبط نبود؟ :))

منظورم این بود گاهی ما با دفاع‌های نادرستمون دقیقا داریم مثل دشمنان اهل‌بیت عمل می‌کنیم. یعنی ناخواسته و ندونسته داریم از همون تکنیک‌های اونا استفاده می‌کنیم؛ با این که نیتمون صدوهشتاد‌د درجه متفاوته.

راستش اینکه شما کتاب خدا رو کافی نمیدونین و استناد میکنین به شواهد میدانی عجیب نبود و بسیار باهاش برخوردم

اتفاقا این ده ها مذهب و نحله و انشعاب و شیعیانشون زمانی ایجاد شده که مومن به بعض و بی توجه به بعض دیگر شدن و روایات و احادیث و مبنای تشخیص و تفسیرشون کردن

عقاید خیلی از این مذاهب رو وقتی با کلام خدا، به تمام و جامع به کلام خدا رچوع میدین متوجه انحرافات و بدعت ها و اشکالات شون میشه شد 

اینکه قران رو غیر قابل استناد و ارجاع دونست، یکی از عمده ترین دلایل انحراف برخی مذاهب میتونیم بر بشمریم. کم ازین انحرافات تو اصول اعتقادی و اعتقادات عملی مذهب دیده نمیشه...

جالب اینجاست هرجا تناقض اعتقادی با کلام خدا مطرح میشه، استفاده میکنن از همین استدلال و قران رو امری غیر قابل استناد و ارجاع مطرح میکنن تا با احادیث خودشون عقایدشون رو مطرح کنن.

با کمال احترام خواستم عرض کنم که قصد مجادله و جسارت ندارم 

جسارتا بحث انکار نیست، بحث بی توجهیه.

نص آیات رو کسی منکر نمیشه عمدتا برداشت های یک سویه برای اثبات ادعاهای خودشون دارن، در واقع یعنی به جای اینکه غرض شون همسویی با کلام خدا باشه،  آیات و بعضا تفاسیر و شآن نزول ش رو دست آویز اثبات ادعاشون میکنن( بالاخره یک نفر راست میگه، نه دونفر، و برای تشخیص حق از باطل چه چیزی مطمئن تر از کلام خدا!؟؟)اینکه الازهر یک برداشت از قرآن داره و قم و نجف یک برداشت دیگه، خب باید دید برداشت های کدوم جامع و مانع بوده و با آیات دیگه قرآن در تضاد نیست.

از قضا همین حسبنا کتاب الله ی که مذاهبی مخالفش هستن، از برای اینه که اگر قرار باشه اصول اعتقاداتشون رو به نص کلام خدا عرضه کنن با کلی تناقض و ضدیت مواجه خواهند شد و لذا از حربه شان نزول و تأویل وتفسیر برداری آیات استفاده میکنن که ادعاشون رد نشه

جا داره این نکته رو اضافه کنم اینکه عرض بنده ناظر بر اصول اعتقادی است نه قواعد و مسائل فقهی، بیشتر ناظر بر اصول مذاهبه تا فروع و دستورات فقهی به همین جهت مثلا کیفیت و نوع خوندن نماز اونقدری اهمیت نداره که مثلا تعریف امامت وجایگاه اون در مذاهب مختلف. 

نکته دیگه ای که به نظرم میاد اینه که عمدتا مذاهبی که کلام خدا رو کافی نمیدونن از قضا کلام ائمه خودشون رو به مراتب بیشتر توجه میکنن و در موارد بسیاری ارجح میدونن و این یکی از دلایلیه که باید در خصوص مذاهبی که کتاب خدا رو خفیف میکنن که سایر مرجع های مورد نظرشون رو تحکیم کنن و همه هم و غم شون اثبات حقانیت اون مراجع هست رو باید با ملاحظه بیشتری نسبت به حقانیت اصول عقاید بالتبع فقه شون تآمل کرد

* جسارتا مساله شناخت فی القربی اونقدری مهمه که معنای مودت اهمیت داره،  و اینکه مودت ربطی به اطاعت و عصمت و امثال این نداره لذا تو همین مثال هم میشه اصل و فرع رو دید و متناسب با اون شاخص هامون رو تنظیم کنیم. و همین آیه رو اگه قرار باشه با اصولی که فرمودین، یعنی شان نزول، روایات مترتب و ... و بدون توجه به نص خود قرآن و به استناد سایر مراجع تشخیص بدیم میشه همین چیزی که الان برخی راجع به این آیه میگن، این آیه و آیه اهل بیت و امثال این بسیارن

و البته اینکه بگیم قرآن رو با سنت و روایات و داستان های تاریخی که عمدتا چندصدسال بعد از وقوعشون ثبت شدن باید تفسیر کنیم  که به مراتب حرف ناقص و غیر قابل قبولی باید باشه، اینطور نیست؟؟

ببخشید

موضوع اصل نبوت که درجای جای قرآن آمده، نبوت و رسالت انبیا و رسول اعظم صلوات الله علیهم اجمعین، اتفاقا به اسم هم اومده، راستش متوجه نشدم اطمینان ازینکه شخصی نبی هست یا خیر رو

مثلا عیسی ابن مریم سلام الله علیهما یک شخص مشخصی هستن ما دو تا نداریم 

بدیهیه که فروع و مسائل فقهی رو هم باید با قواعد و اصول قرآنی تطبیق داد نه روایات و داستان های تاریخی، منظورم اینه جای اصل وفرع نباید عوض شه، ما خودمون رو باید با کلام وحی تطبیق بدیم نه اینکه قرآن رو با ادعاهای خودمون تفسیر کنیم

ولی در باب عصمت، بحث زیاده، اولا تعریف عصمت مهمه و ازون مهم تر لزوم داشتن و مختصات اون عصمته که مهمه و محل اختلاف اصلی، اتفاقا همین مساله رو هم میشه به کلام خدا ارجاع داد و تعریف و لزومش رو استخراج کرد، مثلا وقتی راجع به عملکرد انبیا مختلفی مثل حضرات موسی و یونس و ... صحبت میشه، در کتاب خدا ما چیزی به نام عصمت با تعریفی که برخی فرق میدن در تضاده و ... یا در مورد بیان و ابلاغ وحی تکالیفی که امر شده و مثال های دیگه خیلی سخت نیست که ما اعتقاد فرق رو با اون مثال های قرآنی بسنجیم و ببینیم که آیا تعریف این فرق با عصمتی که در قرآن برای انبیا قائل شده آیا هم راستاست یا خیر.