سیاهه های یک پدر

پسرم از بازنده شدن توی بازی ها خیلی ناراحت میشه...

طوری که ممکنه با برنده دعواش بشه... یا کلا بازی رو رها کنه...

خیلی درگیر بودم که چجوری این مسئله رو باید حل کرد...

قصه های با این فضاها براش میگفتم... مستقیما باهاش حرف میزدم... روی روابط خودم و همسرم دقیق میشدم که نکنه از ما الگوی اشتباه گرفته...

فایده ای نداشت...

اخیرا به نتایجی رسیدم که اگر این مشکل رو هم حل نکنه قطعا اثرات مثبت زیادی داره...

مثلا یه بازی رو بهش پیشنهاد دادم که خیلی استقبال کرد...

بهش گفتم:

امیرعلی بیا توی چشم های هم نگاه کنیم و هر حالتی هم به چهرمون دادیم و هر ادایی درآوردیم... نباید بخندیم...

هر کی زودتر بخنده بازنده هست... (وقتی از من میبازه ناراحت نمیشه)

دفعات اول بدون اینکه من کارخاصی بکنم وقتی زل میزدیم به هم... میزد زیر خنده...

اما دفعات بعد هر چقدر که ادا هم در می آوردم و حالت چهره و چشمام  و لب و لوچه ام رو خنده دار میکردم خودش رو کنترل میکرد و نمی خندید... و من میزدم زیر خنده که امیرعلی برنده بشه...

طوری که خانمم وقتی اداهام رو میدید میزد زیر خنده... اما امیرعلی نمیخندید...

این یعنی کنترل هیجان...

یعنی خود کنترلی...

یکی از علت های تلخ بودن باخت اینه که میل به برنده شدن در وجودش کنترل شده نیست...

و در کل کنترل احساسات و هیجانات در وجودش ضعیفه...

این بازی و بازی هایی که توی اون کودک مجبور بشه هیجاناتش رو کنترل کنه خیلی به تقویت این قدرت خودکنترلی کودک کمک میکنه...

واقعا مدیریت بر هیجانات و احساسات به قدری در بین عموم ضعیفه که انسانی که اهل مدیریت عاقلانه هیجانات باشه اصلا توی اکثر اجتماعات غریب میشه...

چقدر خوبه کلی بازی طراحی کنیم برای کنترل هوش هیجانی کودکان...

اصلا خودمون هم به این بازی ها نیاز داریم...

والاع...