سیاهه های یک پدر

سلام علیکم

من به عنوان یه خانم که تا حد زیادی اهل مباحث فکری و مطالعه هستم، هیج وقت نتونستم با مباحث فلسفی استادم در حوزه ارتباط برقرار کنم. به عنوان مثال معاد و انسان شناسی امام خمینی که ایشون برای هر خطش مثلا یه ربع یا نیم ساعت توضیح می دادن.

به همین دلیل در این سبک کلاس هاشون شرکت نکردم.

این تفاوت طبیعیه

(گرچه بعید می دونم آقایونی هم که با این مباحث زیاد آشنا نباشن بتونن ارتباط برقرار کنند)

من با عرفان خیلی راحت تر ارتباط برقرار می کنم.

و کتاب معرفت نفس آقای صمدی رو دیدم. به سختی متنی که گذاشتید نبوده.

خیلی ساده تر و روانتر از نمونه ای هست که آوردید.

ان شاء الله خیر باشه و فضایی که تمایل دارید به وجود بیاد

با صحبتتون موافقا

استاد ماهم همین کارو انجام میدن. اما من بازهم ارتباط نمی گیرم که البته ریشه در یک دلیل دیگه هم داره.

سلام

اقا اول تشکر میکنم که کپی رایت و حق معنوی و اینا رو رعایت کردین :)))

ولی انصافا این متن ابن عربی اون قدرا هم پیچیده نبود! با دو سه بار خوندن میشه یه چیزایی ازش گرفت

یه بار یه پاراگراف بود از بوعلی راجع به سلسه مراتب وجود. حتی از روش نمیتونستم بخونم، چه برسه به این که بفهمم :)))))

سلام آقای ن..ا

و تسلیت فراوان...

راستش کاملا این احساس شما رو درک می‌کنم. برای همین هم ترجیح دادم در این ایام براتون کامنت نذارم. 

براتون آرزوی سلامتی و روزهای بهتر می‌کنم.

سلام

چه قدر عجیب! 

میدونید مشکل از کجا آب میخوره؟ از اونجا که ما به جای این که خودمون رو با دنیا انطباق بدیم، میخوایم دنیا رو با خودمون، روحیاتمون و نیاز هامون انطباق بدیم.

این اشتباه رو هم شما انجام دادید و هم خانوم هایی که به شما خرده گرفتند.

پست های وبلاگ شما، پست های وبلاگ شما هستن. مختارید در معرض دید هرکس تمایل دارید بذارید.

منظورم ازدنیا تمام محیط اطرافه.

ببینید همون اول هم من از این منظر به شما اشکال گرفتم.

بر فرض یه نفر توی دنیا باشه که فکر کنه عقل من کمه. باید به اونیه نفر اثبات کنم که عقلم کم نیست؟ لزومی داره؟

تا زمانیه که اون یه نفر وارد حریم من نشه، چه لزومی داره بهش ثابت کنم من میفهمم؟

شما دوست نداشتید توی این سری از پستهاتون خانوما شرکت کنن. حالا به هر علتی(البته ن گمان نکردم که شما درک و فهم خانوما رو کم میدونید) مگه خانوما محدودیت جنسیتی میذان برای پستهاشون یا کامنتاشون، کسی میگه بده یا آقایون رو زیر سوال میبره؟ 

خب شما هم این حق رو دارید که محدودیت بذارید.

اما خود شما به جای استفاده از این حقتون، برای خانومها تصمیم گرفتید.

من خودم میدونم چه پستی رو بخونم و چه پستی رو نخونم. توی چه پستی نظر بذارم و توی چه پستی نظر نذارم. کسی نمیتونه جای من تصمیم بگیره.

من اختیار دارم از شما رمز بخوام یا نخوام و شما اختیار داید به من رمز بدید یا ندید. 

به هر علتی ممکنه شما رمز بذارید. من به هر علتی ممکنه رمز بخوام یا نخوام و شما به هر علتی میتونید رمز بدید یا ندید.

هر بخشی از تصمیم گیری، صاحب حق تصمیم گیری، علت تصمیم رو بگه، لطف کرده، وظیفه نداره. 

اما اینجا روند غلط طی شد.

این روند غلط هم، در این مورد خاص از شما شروع شد. 

کاری که من کردم فقط یکم تزریق قاطعیت به شما و مراقبت از حریم تصمیم گیری خودم بود.

به نظر من واکنش درست این بود. نه این همه واکنش منفی به شما، اونم توی این شرایطتون.

یعنی شما میفرمایید که رفتار شما در واقع این بوده که قبل از این که از شما توضیح بخوان خواستید تا بهشون توضیح بدید و این از خیرخواهی شماست؟

ما خودمون مسئول دانایی خودمون هستیم. کسی بیشتر از خودمون مسئول دونستن ما نیست. اگر کسی به من علت رفتاری رو توضیح بده لطف کرده و اگر من برای تصمیمی که میخوام بگیرم علت نپرسم، خودم نمیتونم تصمیم درستی بگیرم. اگر من نشبت به قدرت تصمیم گیری خودم تعهد داشته باشم و باور داشته باشم که همه تصمیماتم روی زندگی و آخرتم حتی! تاثیر میذاره، تا حد ممکن برای تصمیم درست اطلاعات جمع میکنم. 

و اگر به قول شما از سر غرور بدون اطلاعات کافی تصمیمی رو بگیرم، خودم ضرر میکنم.

ما زمانی میتونیم به رشد اطرافیانون کمک کنیم که اختیارات اونها رو جدی بگیریم. آدما با داشتن اختیار رشد میکنن. باید محدوده اختیارات آدما رو خیلییی جدی گرفت تا خیلی به رشدشون کمک کرد.

و کسی که به بلوغ و رشد خودش حریص باشه، محدوده اختیارات خودش رو جدی میگیره.

نتیجتاً میتونه نپرسیدن بر اساس غرور باشه ولی ضررش به خود فرد برمیگرده. 

ببینید نیت درونی شما و نگرش واقعی‌تون سرجاش، اما نحوهٔ بیان هم مهمه. به نظر من مورد شمارهٔ۲ مطلب قبلی شما از جهت چینش واژه‌ها توهین‌آمیزه ولو «منظور» شما توهین نبوده باشه.

+این صرفا نظر بنده است.

با سلام و عرض تسلیت
کفران نعمت منجر به سلب نعمت می شه. نعمت نویسندگان خوب روز به روز در وبلاگ ها کم و کمتر می شه و یکی از دلایل اصلیش قدرناشناسی مخاطب این وبلاگ ها است.
اشتباه شما در مطلب قبل قابل چشم پوشی بود ولی مخاطب توان گذشت از اشتباه شما را نداشت. زمانی که مخاطب زیر مطلب عذرخواهی و پذیرش اشتباهتان هم توان گذشت و چشم پوشی ندارد و هم چنان به نقد و اعتراض خود ادامه می دهد، تعجبی ندارد اگر مطالب شما برای این مخاطب قدرناشناس محدودتر شود یا این که حتی خداوند شرایطی در زندگی شخصی تان ایجاد کند که برای همیشه ننویسید و همه مخاطبان بی بهره شوند. وقتی ظرفیت رشد در جامعه نباشد و کفر نعمت همه جا را پر کند، خداوند سنت خود را اجرا می کند و نعمت سلب می شود.
این نکته مهمی است که سهم خودمان در از دست دادن نویسندگانی که قلمشان اسباب رشد مخاطبین بوده را بپذیریم. امروز تقریبا هیچ کدام از این نویسندگان به دلایل شخصی و غیرشخصی (دلایلی که سرنخش به دست خدا است) باقی نمانده اند و ما هم چنان در کفران نعمت خود غرق تر می شیم، اما هم چنان محاسبه نفس و توبه و استغفار نمی کنیم.

بله. کلیت صحیح است. اما اگر جامعه محاسبه و مراقبه داشت، از زمان امیرالمؤمنین (ع) قرآن و ولایت مهجور نمی شد، ماجرای حضرت زهرا (س) اتفاق نمی افتاد، امام حسن (ع) غریبانه به شهادت نمی رسیدند، کربلا برای زنده نگه داشتن امر به معروف و نهی از منکر و ولایت بر پا نمی شد، و حال و روز مسیر رشد بشریت در عالی ترین مرتبه به نحوی دیگر رقم می خورد.

راه رشد همواره باز است. حتی سلب ظاهر نعمت هم باطنا اسباب رشد یا تنبه یا موارد دیگر است. دادن و ندادن و سلب و تفویض خدا همه از سر لطف و رحمت بی انتهای او است. اما ظرفیت جامعه تعیین می کند که رشد از چه مسیری اتفاق بیفتد. از راه حضور ظاهری یا از راه غیبت. از راه تشکیل حکومت عدل علی (ع) یا از راه صحرای کربلا و فاجعه شام.

متأسفانه یا خوشبختانه انسان عادت کرده مسیر رشد خود را از راه سلبی انتخاب کند. این انتخاب ها نشان می دهد که انسان برای مراتب رشد خود هم چنان محتاج به دوره غیبت است. نمونه بسیار ساده اش همین وضعیت نویسندگان وبلاگ ها که هر روز از مخاطب سلب می شوند. چون جامعه مخاطبین  این مسیر را انتخاب می کنند که از راه سلبی رشد کنند.

درباره شما هم شخص شما مطرح نبودید که به خودتان گرفتید. صحبت از یک جریان بود و هم چنان هست.

خب حقیقتش من انقدر افکار عجیب و توهین‌آمیز از آدمای مذهبی و به اسم دین و مذهب دیدم و شنیدم که...

گرچه خود من هم تعجب کردم و تو پیامم براتون نوشتم که واقعا از شما انتظار نداشتم چنین چیزی رو، اما صادقانه بگم، من تلویحا معتقدم از هیچ‌کس، هیچ‌چیز بعید نیست... از بس که تو زمانهٔ عجیبی زندگی می‌کنیم...

در هرحال واقعا معذرت می‌خوام اگر پیامم ناراحتتون کرد، ولی شما نمی‌دونید شرایط برای خانم‌ها چقدر سخته و چقدر به اسم مذهب، به شکل‌های مختلف داره بهشون توهین می‌شه... تو فضاهای فکری و وبلاگ و اینا از یه جهت، تو زندگی واقعی از جهات دیگه...

فکر کنم یه مقداری بد توضیح دادم. من در حالت کلی حسن ظن دارم به آدم‌ها، اما اون جمله رو در مورد مسائل زنان عرض کردم.... در این مورد، واقعا نظرم اینه از هیچ‌کس هیچ نظری بعید نیست. من خیلی کم دیدم آدم‌هایی که نگاه واقعا درست به موضوع داشته باشن. بدون انگاره‌های فمنیستی (به مفهوم رایجش) و بدون باورهای جنسیت‌زده و جنسیت‌پرستانه.

مطابق پاسخ آخرتان شاید نگرش شما از طرف امام جامعه (نحوه هدایت کردن) و نگرش بنده از طرف جامعه (نحوه پذیرش هدایت) باشد.

در هر صورت لازم دیدم این نظرات را بنویسم. در هفته های اخیر که مطالبتان را دنبال می کردم، مثل سایر وبلاگ های مفید، از طرح مطالب راضی ام اما نحوه مواجهه مخاطبانتان با مطالب شما را در هیچ یک از مطالبتان به هیچ عنوان نپسندیدم. این مطلب، مطلب پیشین و  حتی مطالب قبل تر هم نوع مواجهه مخاطب از نوع قدرناشناسی، خودمحوری و جدل است. نتیجه این نوع مواجهه چیزی جز محدودیت و زوال نعمت ظاهری نویسندگان و حتی زوال وبلاگ نیست. بحث شخص شما و مخاطبان شما و وبلاگ نیست. این مواجهه در عامه مردم فراگیر شده و در بسیاری از مسائل فردی و اجتماعی دیده می شه. ناسپاسی، کفر نعمت و خودمحوری در وبلاگ، خانواده ها، ماجرای ویروس کرونا و سایر موارد در ناخودآگاه "عامه" جامعه منجر به ابتلائات دیگری در مسیر و نشان دهنده عطش جامعه به دوره غیبت برای رشد است. فرد به فرد ما این چنین دوره غیبت را طولانی تر می کنیم و هر روز با زوال و غیبت جدیدتری از شئون امام و اسباب ایشان در مسیر رشد مواجه خواهیم شد.

در سرویس بیان وبلاگی ندارم که پیام خصوصی بدهم. در بلاگفا هم مدت بسیار زیادی است که چیزی ننوشته ام و چیز زیادی از وبلاگم باقی نمانده است. در یک نظر خصوصی آدرس وبلاگ را می نویسم برای توضیحات بیشترتان. با تشکر

شما مجددا طرح موضوع را به خودتان گرفتید. در نظر اول هم این اتفاق افتاد و تواضع به خرج دادید.وقتی حرف از شما زده شد منظور شخص شما نیست. وقتی هم از مخاطبین صحبت شده فقط مربوط به مخاطبین نیست. مباحث را شخصی بررسی نکنید. طرح بحث روی عوامل زوال ظاهر نعمت است و محیط بحث و تمثیلات در وبلاگ و شخص شما و مخاطبین شما و بنده انجام می شه.

در ادامه پاسختان هم مجددا به نظر قبلی بنده توجه کنید که "عامه" در " " قرار داده شده. رسانه هم بخشی از عالم تکثرات است و فقط ممکن است ضریب به بدی ها بدهد. اما اصل موضوع را تحت تأثیر قرار نمی دهد. انسان های خوب در هر شرایطی هستند و رشد می کنند همان طور که عامه جامعه هم هستند و رشد می کنند. ربط این مسئله را به طرح بحث فعلی متوجه نشدم. بحث های جدیدی قابل مطرح شدن است که "خوبان دوره غیبت و زوال ظاهر نعمت چه تفاوتی با خوبان دوره ظهور نعمت دارند؟" یا طرح بحث دیگری که "آیا خوبان دوره غیبت همواره در تمام مسیر رشدشان در غیبت نعمت رشد می کنند یا در جایی از مسیر انتخاب می کنند که ظهور نعمت برایشان اتفاق بیوفتد؟" اما بحث فعلی بر سر این است که عموم مخاطب وبلاگ شما (بخوانید "عامه" جامعه) دائما در حال انتخاب مسیر رشد در غیبت و زوال نعمت و ایجاد محدودیت است که این ها به معنای غضب خدا و محرومیت و بن بست در رشد نیست.

آدرس وبلاگ قبلی را ندارم برای موضوع خط قرمز ناس.

خواهش میکنم!

شما همیشه بزرگوارید!

من نه در مطلب قبلی و نه توی این مطلب از شما ناراحتی و گلگی ای نداشتم. مسئله برای من یه اتفاق عادی توی یه تعامل عادی بین دو آدم معمولی بوده. صرفا یه کنش و واکنش عادی. بدون عواطف منفی.

من نسبت به شما هیچ سوء ظنی پیدا نکردم. همون بالا هم عرض کردم که من گمان نکردم شما خانوم ها رو کمتر میبینید. 

از بابت رمز هم عرض کردم به نظر مطالب رمز دار خصوصی هستن و من درست نمیدونم از آقایون درخواست رمز کنم و این قاطعیت امروز شما از نظر من احترام به شأن و حریم بنده ست.

ممنونم ازتون.