سیاهه های یک پدر

فرزندم:

سعی کن در زندگی صرفا یک انسان طبیعی نباشی، با طبیعت تطبیق داشته باش اما در طبیعت متوقف نشو... مثلا طبیعی هست که انسان در مقابل ظالم ایستادگی کند... حتی حیوانات هم در مقابل مهاجم از خود دفاع میکنند... یا طبیعی است که انسان یک جاهای از خود گذشتگی و ایثار کند... مگر نمی بینی که برخی حیوانات پدر یا مادر چگونه برای فرزندان خود فداکاری میکنند؟ یا بسیار طبیعی است که انسان عاطفه داشته باشد مگر عاطفه را بین حیوانات نمی بینی؟!!!

من طبیعت را انکار نمی کنم بلکه معتقدم کسی که با طبیعتش تطابق نداشته باشد در صراط نیست اما توقف در طبیعت را هم خارج از صراط میدانم... چیزی که دست تو را میگیرد و علاوه بر تطابق بر طبیعت از قیود طبیعت عبورت میدهد "عقل و نور عقل" است...

مثلا وقتی امام حسین علیه سلام عزم کوفه کرده بودند برخی از یاران و اقوامش حضرت به ایشان عرض کرده بودند: حالا که در عزم خود راسخ هستید حداقل زن و بچه را با خود نبرید... این انسانهایی که این توصیه را به حضرت میکردند حرفی "طبیعی" میزدند... اما در طبیعت متوقف شده بودند... و جا ماندند... 

جزئی تر برایت بگویم... چون ما به لحاظ جسم محاط در طبیعت هستیم اگر عقلمان ظهوری قوی نداشته باشد غالب اعمال ما بر اساس میل طبیعی ما خواهد بود مثلا غذا میخوریم چون یک میل طبیعی است... به تفریح میرویم چون یک میل طبیعی است... فرزندمان را دوست داریم چون یک میل طبیعی است... همسرمان را دوست داریم چون یک میل طبیعی است... به سمت جنس مخالف میل داریم چون یک میل طبیعی است... اگر دلیل تمایلات و گرایشات ما همان میل طبیعی مان بود و اینگونه زندگی کنیم هرگز به حیات انسانی نمی رسیم...

اگر فرزندت را فراتر از میل طبیعی دوست داشتی وارد حیات انسانی شدی... مثلا علاوه بر محبت عمیق به فرزندت حاضر شوی در راه اسلام فدایش کنی...

اگر میل به خواب و خورت را فراتر از میل طبیعی بردی وارد حیات انسانی میشوی... مثلا علت اصلی خواب و خورت برای این باشد که این جسم سالم بماند چون در عالم طبیعت به این جسم نیاز داری برای خدمت به خلق و اطاعت خدا... چون که صد آید نود هم پیش ماست... شما هدفت را متعالی کن بعد خواهی دید که لذت های مادون از خواب و خور که همه در آن غرق میشوند برای تو عمیق تر از آنها و عمیق تر از قبل حاصل میشود... و به حالشان ناراحت میشوی که آنها چون در خواب و خور غرق شدند از خواب و خورشان لذتی درک نمیکنند... و از لذت نبردنشان ناراحت میشوی...

من مصادیق بسیاری را میشناسم که انسانها آن کارها را بر اساس غلبه طبیعت بر خودشان انجام میدهند... حتی در همین محیط مجازی... اما برای خودم و تو و هر کسی که این را نامه را میخواند همین اشاره کافیست... که حواسمان باشد:

طبیعتت را سرکوب نکن و با آن تطبیق داشته باش...

اما مراقب باش طبیعت بر تو غلبه نداشته باشد و فرا طبیعی باش...

++: مواظب باش ورودی شهر رو رد نکنی... نزدیک شدیم

 

-- : حواسم هست به تابلو ها...

 

++: به نظرم خسته شدی ، بذار من بنشینم پشت فرمون، دیشب هم خوب نخوابیدی... "عینکش رو از چشم بر میدارد و تمیز میکند" ضمن اینکه من این شهر رو بهتر میشناسم... آدرس رو راحت تر پیدا میکنیم...

 

-- : خستگی کدومه؟... نشنیدی این جمله معروف رو که : هر آنچه که مرا نکشد قوی ترم میکند؟

 

++: آهان... اون مرد سیبیلوی احساساتی!!!... به نظرم این جمله اش یه قاعده قابل تعمیم نیست...و نمیشه به عنوان یک اصل فلسفی پذیرفتش لذا ارزش فلسفی نداره... مثلا ما در مورد انسانهای شرور دعامون اینه که اگر هدایت پذیر نیستن مرگشون برسه... چرا؟... چون هر روز دارن ضعیف تر میشن... و در اون دنیا خیلی حالشون اسفناک میشه از شدت ضعف... و برای اشرار هر چیزی که نکشدشون ضعیف ترشون میکنه... درسته؟

 

--: آخه وادی فلسفه با وادی دعا و نگرش دینی کمی متفاوته اون هم فلسفه غرب... در ضمن نیچه احساساتی نبود... کسی که میگه: "به سراغ زنان اگر میروی تازیانه را فراموش نکن" احساساتیه؟

 

++: هوم... خب من به خاطر مراعات های اخلاقی نخواستم از واژه ترسو یا کلماتی اینطوری به جای احساساتی استفاده کنم والا در مجموع نظرم اینه که نیچه چون نسبت به زنها احساس امنیت نمی کرده این حکم رو میده... ولش کن ارزش نداره در مورد این موضوع وقت بذاریم...

 

-- : چرا تابلو اینطوری شده؟ چیزی پیدا نیست... ورودی شهر همینه؟

 

++: آره از همینجا باید بریم...

-- : " عینکش را از چشمش برمیدارد" با عینک آفتابی نمیتونم خوب تابلو ها رو بخونم... حالا نکته ای که شما در مورد اشرار گفتید خیلی قابل تامل بود اما حلقه مفقوده بین دین و فلسفه غرب کجاست؟

 

++ : سوال سختیه... البته بهتره سوال رو اصلاح کنم و بگم : حلقه مفقوده بین اندیشه انسان و خدا یا حلقه مفقوده بین اندیشه انسان و مبدا خودش کجاست؟

 

-- : اهان.. شما اصلاحش نکردید فقط درون دینی اش کردید... سوال من با ادبیات فلسفی تری مطرح شده

 

++ : فرقی ندارن... حالا همون سوال خودت اصلا... سوال سختیه... من خیلی روش فکر کردم... و فقط به این پاسخ رسیدم که اون حلقه مفقوده : "سبک زندگی" هست...

 

-- : انصافا پاسخ سخت و غیر قابل درکی هست... چطور به این پاسخ رسیدید؟

 

++ : خب جوابهای مختلفی میتونم بدم... مثلا توی همین فلاسفه غربی از نظر من "اسپینوزا" یه سر و گردن از همه شون بالاتر بوده و نگاهش از همشون توحیدی تر بود طوری که شخصی مثل انیشتین شدیدا تحت تاثیرش بوده یا هگل در موردش میگفت " یا باید اسپینوزایی باشی یا اصلا فیلسوف نباشی" کاری با هگل ندارم اما اگر زمزمه هایی از شیعه شدن انیشتین میشنوی از این جهت من به این زمزمه ها خوشبینم که میدونم انیشتین شدیدا تحت تاثیر اندیشه و فلسفه اسپینوزا بوده و تقریبا اسپینوزا توسط غرب خیلی هم درک نشده و من وقتی کتاب اخلاق اسپینوزا رو میخوندم با خودم میگفتم ایشون تقریبا هم عصر ملاصدرا بوده شاید یه ربع قرن متاخرتر... کاش کتب ملاصدرا به دستش میرسید...

 

-- : ربط اسپینوزا به سبک زندگی چیه؟ "سرش را به طرفین جاده میچرخاند و می پرسد" طبق نقشه باید وارد بلوار امام خمینی بشیم... اشتباه نریم؟!!! دور این میدون چرا تابلو نداره؟!!!

 

++ : مستقیم برو... اسپینوزا یک یهودی زاده بود که در یک خانواده کاملا مذهبی بزرگ شد اما تقریبا در 20 سالگی متوجه تحریفات فراوان در کتب مقدس یهویان میشه و نقد میکنه دین یهود رو... کارش به هشدار توسط کنیسه ها و در نهایت محاکمه میکشه و محکوم میشه و از جامعه یهود طرد میشه... حکم به کفرش میدن... تا آخر عمر (45 سالگی) عدسی عینک میتراشید و امرار معاش میکرد و در خانه ای استیجاری و محقر زندگی میکرد... زندگی زاهدانه ای داشت... بسیاری از پیشنهادها رو برای وسعت روزی مادی اش نپذیرفت تا آزادی قلمش را سلب نکنند... چند نفر دیگه از فیلسوفان غربی که اونها هم کمی عمیق تر از بقیه غربی ها بودن سبک زندگی سالمی داشتن... زندگی مطابق شریعت، موجب تطبیق انسان با تکوین نطام هستی میشه و همین موجب نورانیت و تعمق اندیشه میشه... اون فرعی بعدی رو برو داخل...

 

-- : ولی باید تا چهار راه بعدی برسیم و بعدش وارد خیابون شهید چمران بشیم...

 

++: این فرعی هم میره به سمت خیابون شهید چمران، اون چهار راه همیشه شلوغه... از همین فرعی برو...

 

-- : من هنوز متوجه ربط سبک زندگی و تعمق در اندیشه ورزی نشدم

 

++: بذار از میرداماد و ملاصدرا برات بگم: وقتی ملاصدرا برای تحصیل فلسفه نزد میرداماد رفت این استاد بزرگ نکته مهمی رو به این جوان شیرازی گفت و اون این بود که : تحصیل حکمت نظری به دو منزل منتهی میشه، یا به منزل اله میرسی یا به منزل الحاد... کسی که میخواهد در تحصیل حکمت سعاتمند شود باید حکمت عملی را به دو دلیل تعقیب کند، اول انجام تمام واجباب دین اسلام و دوم پرهیز از هر چیزی که نفس بوالهوس برای خوشی خود می طلبد و تذکر بسیار حکیمانه ای به ملاصدرا میده و میگه کسی که مطیع نفس اماره شد و تحصیل حکمت هم میکند به احتمال قوی بی دین خواهد شد...

 

-- : خیلی جالبه این عقیده در بین حکمای ما، اما واقعا ربط بین اندیشه ورزی و درک عمیق از حقایق و متشرع زندگی کردن چیه؟!!!... رسیدیم به خیابون اصلی... کجا برم؟

 

++: این هم ون خیابون شهید چمرانه... طبق آدرست برو... باید تا انتهای این خیابون بری... ربط عمل و نظر رو وقتی درست درک میکنی که نفس ناطقه انسانی رو درست بشناسیم... چرا برای سعه پیدا کردن هم به نظر نیاز داریم و هم به عمل؟

 

-- : با این سوالات عملا داریم وارد فضای بحثی فلسفه اسلامی میشیم و من نمی خواستم درون دینی به این سوال جواب بدم... دنبال یک جواب عام تر بودم... چیزهایی در فلسفه و عرفان اسلامی وجود داره که تبیین اونها برای کسانی که با فرهنگ غرب رشد کردن نیاز به ادبیاتی جدید داره...باید بیان و برهانمون رو بومی سازی کنیم...

 

++: بله اما تا خودت نفهمی چطور میتونی یک حقیقت رو بومی سازی کنی و با ادبیات و فرهنگ اونها بیان کنی؟... هر چند من معتقدم "برهان" اونقدر وضوح و شفافیت داره که در هر فرهنگی بره رنگهای فرهنگی اون منطقه نمی تونه بی رنگی حقیقت رو آلوده کنه... و در نهایت این بی رنگی حقیقت هست که پیروز میشه و هر رنگی رو تحت الشعاع قرار میده...

 

-- : برهان!!! رسالت برهان چیه؟ آخه این هم از اون کلماتی هست که در فلسفه اسلامی بیشتر شناخته شده هست تا در فلسفه غرب...

 

++: رسالت برهان ، رساندن انسانها به یقین هست...

 

-- : و یقین هم مراتب داره... راستش میلی نداشتم بحث به اینجا بکشه... رسیدیم به میدان معلم... خیابون حافظ کدوم طرفه؟!!... اهان دیدم تابلوش رو...

 

++ : چرا میل نداشتی؟

 

-- : آخه بحث های این مدلی به نظرم بیش از اندازه ذهنیه... مراتب یقینی که ازش حرف میزنیم کی رفته دیده؟... علم الیقین!!! ... عین الیقین!!!... اینها خیلی ذهنیه... در عمل همه مون فقط علم الیقین رو درک کردیم... و نمیشه برای انسانهایی که در دایره ایمان قرار ندارن بیانش کرد...

++ : تاکیدم روی سبک زندگی برای همین بود... سبک زندگی که دینی نباشه اندیشه دچار کوری میشه... و به قول میرداماد حتی تحصیل حکمت برای کسانی که سبک زندگی دینی ندارن ثمره ای جز بی دین تر شدن نداره...

 

-- : حقیقتی که به بیانی واضح و ملموس نیاد برای کسی حجیت نداره، شما چجوری میتونید برای من عین الیقین رو ملموس و قابل درک توضیح بدید؟...

 

++ : مواظب باش رد نکنی دانشگاهی که باید ثبت نام کنی اواسط همین خیابونه...

 

-- : حواسم هست...

 

++ : تفاوت من و تو در پیدا کردن این آدرس همون تفاوت علم الیقین و عین الیقین بود... برای تو تفاوت بلوار امام خمینی و خیابان شهید چمران و خیابان حافظ فقط تفاوت اسمهاشون بود اما برای من بلوار امام تشخص داشت اینکه دیده بودم درختهای وسط بلوار چقدر بزرگ شدن... اینکه دو تا رو گذر توی این بلوار اضافه شده... اینکه خیابون شهید چمران هنوز همونقدر دوست داشتنی و باصفاست با درخت های بلندش... اینکه خیابون حافظ مثل همیشه شلوغه به خاطر مراکز مهمش...

اما برای تو همه اینها یک اسم بودن... هیچ تشخصی برات نداشتن... لذا اگر یه تابلو ناخوانا باشه ممکنه راه رو اشتباه بری... درک تو یک درک صرف کلی و پلان گونه از ادرس بود و درک من علاوه بر اون درک کلی یک درک جزئی و همراه با تشخص هم بوده... تو میانبرها رو نمیدونی اما من نه تنها میانبر ها رو میدونم بلکه با تک تک ساختمونها این شهر هم خاطره دارم...

 

-- : توی مسائل معرفتی چطور باید این تفاوت علم والیقین و عین الیقین رو مطرح کرد؟ مثالت خیلی خوب بود... اما برای من... میخوام تعمیمش بدم...

 

++ : در کنار اندیشه ورزی ات تن بده به سبک زندگی اسلامی، اونوقت برای هر مخاطبی بیانی شایسته رو پیدا میکنی... عجول نباش... این هم فرهنگ غرب هست که حتی برای مسائل معرفتی هم دنبال ساندویچ و فست فود میگردن... صبر داشته باش...

-- : ایناهاش... این تابلو دانشگاهه...

 

++: نرو داخل... جای پارک گیرت نمیاد... جلوتر یه پارکینگ داره...

فرزندم:

زمانی حضرت امام خمینی رحمة الله علیه فرمودند: حفظ جمهوری اسلامی از حفظ یک نفر _ ولو امام عصر_ باشد اهمیتش بیشتر است... برای اینکه امام عصر هم خودش را فدا میکند برای اسلام... همه انبیا از صدر عالم تا حالا آمدند، برای کلمه حق و برای دین خدا مجاهده کردند و خودشان را فدا کردند..

اغلب مذهبی ها حتی نیافتند جان کلام امام چه بود و بعد از گذر این همه سال منی که امام را ندیدم باید برای طیف های مختلفی از بچه مذهبی ها اثبات کنم که فرمایش امام درست بوده... و آنها در بهترین حالت میگویند: بلاخره امام که معصوم نبوده... در رفته از دستش... این نظام و تمام اهل دنیا باید فدای امام عصر بشوند نه امام فدای جمهوری اسلامی...

جان کلام امام را در نیافتند...

و من امروز با همان منطقی که امام آن جمله را فرمود به تو میگویم حفظ کیان خانواده "زن و شوهر و فرزندان" (امنیت ، محبت ، مودت ، صمیمیت ، رفاقت، استقلال) از...

.

.

از...

.

.

نه!!...گویا من شجاعت امام را ندارم...

.

ان شا الله اهل اشاره هستی و بگذار به اشاره سخن بگویم

حضرت آدم صفی الله که حق متعال تمام اسماء الله را به او تعلیم داده بود و شده بود ید الله ، رجل الله، عین الله و ...

و صاحب عصمت بود...

از بهشت هبوط کرد تا "خانواده" تشکیل دهد... تا هم هابیل پا به عرصه بگذارد و هم قابیل...

پدرمان برای تشکیل "خانواده" هبوط کرد

پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت

ناخلف باشم اگر من به جوی نفروشم

پس حفظ کیان خانواده ای که پدر صاحب عصمت ما به خاطر تشکیلش از بهشت هبوط کرد از حفظ....

.

.

از حفظِ...

.

.

نه... اصلا امام به شجاعتش معروف بود... گویا من هنوز راه درازی در پیش دارم تا فضیلت های امام را کسب کنم...

آن شجاعت را ندارم و یا آن شانیت را ندارم که اصل حرفم رو بگویم اما اینقدر شجاعت دارم که حرفم را تنزل بدهم و بگویم:

حفظ کیان خانواده از حفظ یک یا چند فضیلت ولو حفظِ بهشت (در قوس نزول) اهمیتش بیشتر است...

---

---

---

---

---

---

فرزندم:

یکی از نشانه های اهل توحید و ولایت، عالم پرور بودنشان است، در هر سرزمینی که که عَلَمِ علم برافراشته بود بدان مردمان آن سرزمین قوه و منه ای دارند... منتها باید بدانی که علم چیست... در عصر ما غرب را سرزمین علم میپندارند و این یکی از بزرگترین فریب های عصر ما بود... اهلش میدانند که آن اندازه از علم هم که در مغرب زمین ظهور کرد به واسطه سرقت علمی شان بوده... هرگز تاریخ برای تو نگفته که چرا بیش از 400 هزار کتاب خطی علمی از سرزمین ما باید در کتابخانه ملی مسکو باشد (این چپاول مربوط به زمانهای گذشته است...) هرگز تاریخ برای ما نگفته چرا باید کتب علمی خطی ما به تعدادی بیش از 20 هزار جلد در کتابخانه های رژیم صهیونیستی وجود داشته باشد... دیگر از کتب علمی خطی ما که در کتابخانه های کشورهایی مثل فرانسه و انگلیس و امریکا وجود دارد چیزی نگویم... که بی شک تعدادشان بیش از قبلی هاست

پسرم...

دخترم...

با سند میگویم بیش از 90 درصد این سرقت علمی از کتب خطی ما در زمان دو شاه ملعون پهلوی صورت گرفته... خیانتی که این دو نفر به اسلام و جامعه علمی کشور کردند مغولها با آن حجم عظیم کشتارشان نکردند... بدون مبالغه... در زمان این دو ملعون بهائیت و صهیونیست هر چه توانستند بر پیکر این ملت و امت ضربه وارد کردند به قدری ضرباتشان مهلک بوده که یقین دارم اثراتش تا دهه های بعد هم به وضوح دیده خواهد شد...

وقتی از بین صدها هزار کتاب علمی دانشمندان گذشته ما یکی جان سالم بدر برد و به دست ما رسیده را مطالعه میکنم آه از نهادم بلند میشود و از ورای تاریخ فریاد حسرت سر میدهم که این سرقت ها از پس کدام غفلت اتفاق افتاده؟!!!! نمیدانم فریادم را بر سر سارقان بلند کنم یا غافلان؟!!! آه از غفلت ناس... آه...

چند سال پیش دیدم یکی از کتب مرجع طبی که در زمان صفوی تالیف شده بود از حالت خطی به در آمده و چاپ شده... به اسم "تحفة المومنین" که در گذشته به اسم " تحفه حکیم مومن" معروف بوده... مولف این کتاب حکیم مومن تنکابنی بوده... این بنده خدا از شمال کشور سالیانی دراز به کشورهای چین و هند و دیگر کشورهای شرق آسیا و همینطور به کشورهای غرب مثل یونان و... سفر میکند و تمام گیاهان و سنگها  و مواد معدنی که خواص دارویی و یا غذایی دارند را شناسایی میکند حتی مطالعه روی حیوانات هر منطقه میکند و تمام آن پدیده ها از سنگ و گیاه و حیوان را نام میبرد و میگوید این پدیده در کدام کشور و منطقه یافت میشود و خواص دارویی و غذایی آنها چیست...

سبحان الله!!!!! 300 سال پیش!!!! نه هواپیمایی بوده و نه ماشینی... با اسب و شتر و پای پیاده رفته این چنین منبع غنی ای جمع آوری کرده... و این فقط یک نمونه از صدها هزار کتاب علمی بوده که این سرزمین تالیف شده... این یکی مانده در دست ما و هزاران هزار دیگرش خارج شده و غربی دارند استخراجشان میکنند... و به نام خودشان تولید میکنند و به ما فخر میفروشند...

آه از غفلت...

امروز غربی برای ما تفاخر میکند که وقتی گالیله یک حرف تکراری چندین قرن پیش جامعه علمی ایرانی ها را تکرار کرد و گفت که زمین گرد است به چه عاقبتی دچارش کردند... گرد بودن زمین قبل از اسلام برای دانشمندان ایرانی امری واضح بوده... و براهین این مسئله به وفور بعد از اسلام هم توسط دانشمندان ما بیان شده بوده که یک نمونه اش ابوریحان بیرونی بوده که توسط هلال ماه کرویت زمین را اثبات میکرد... کریستف کلمبی بر اساس تصادف به سرزمین امریکا برمیخورد و میشد کشف بزرگی که باید به زور رسانه ها در همه ذهن ها بماند اما کسی نباید بگوید پند قرن قبل از این یهودی صهیونیست خواجه نصیر طوسی با محاسبات ریاضی و فلکی اش اثبات میکرد همچین وسعتی از خشکی در این قسمت کره زمین (امریکای فعلی) باید وجود داشته باشد...

امروز این جامعه غرب برای ما تفاخر میکند... و نمیفهمد به واسطه استکبار و استعمار اینها و غفلت عوام الناس ما بوده که ما از اسب افتادیم... اما اصل ما محکم و پا برجاست...

فرزندم تاریخ علمی کشورت را مطالعه کن... ما وارث قوه و منه ای عظیم و نورانی هستیم که خاتم الانبیاء دست روی شانه های سلمان جان ما میگذارد و میفرمایند قوم این آقا علم را خواهند یافت اگر در ثریا باشد... و طبق روایات از روی کرم نا متناهی شان امام رضا علیه سلام  را به ما ایرانی ها بابت زحمات سلمان عزیز دادند... که این امامِ جان در بین اهل بیت با وصف "عالم آل محمد (ص) " توصیف میشود... سنخیتی است بین امام رضا علیه سلام و مردم این سرزمین...

علم آن چیزی نیست که غربی ها به ما عرضه میکنن... بزرگترین شکاف علمی در غرب، جزئی نگری افراطی و بدون کل نگری حکمی است... این نحوه رویکرد به علم فقط عوارض علم را زیاد میکند و انسان را وارد جنگ با طبیعت میکند و صنعت را در تقابل با طبیعت قرار میدهد... و در این تقابل قهرا آن که شکست میخورد صنعت است... خود غربی ها متوجه خلاء کل نگری در علومشان شده اند و چند دهه ایست که رشته های بین رشته ای یا علوم بین علمی را برای پر کردن این خلاء عَلَم کردند که این هم جهدی بی نتیجه است...

آنها مرد علم نیستند و راهی ندارند تا دوباره در برابر قوم سلمان که "منا اهل البیت" بود زانوی ادب بزنند... یعنی دوباره باید بیایند در محضر شاگردان راستین اهل بیت علیه سلام...

آنها کتابها را به سرقت بردند ، اما قوه و منه ای که این کتابها را تالیف میکردند همچنان در بین ماست... چاره ای ندارند تا دوباره برگردند... نهایت رهاورد سرقت علمی اینها صنعتی شد که امروز دهان باز کرده و خود اینها را هم دارد می بلعد... مگر چند دهه دیگر میتوانند مقاومت کنند؟!!! 

فرزندم شما روزی را خواهید دید که ایران دوباره در قله علمی جهان می درخشد... اما نه آن علمی که خروجی اش صنعتی باشد که در تضاد با طبیعت باشد و محکوم به نابودی... ایران و ایرانی تحت ولایت اهل بیت انقلابی را به جهان عرضه کرد که از مرزهای ایران عبور کرد و دور نیست زمانی که طعم حقیقی علم که نوریست از جانب خدا که به قلب هر کس که بخواهد می تاباند را به جهانیان بچشاند...

این نیز بگذرد... جهان امروز جهان عجایب است... جهانیست که آل سقوطی بی بته و بی منه و حرامی به اهل یمنی زور میگوید که صاحب تمدنی کهن و فرهنگی عمیق بوده اند... ثمره این تجاوز چیزی نیست جز زنده شدن یمنی ها... همان یمنی که پیغمبر آخر الزمان دوستشان داشت...

 

در فرصت های بعدی در باب اهمیت علم و علم محوری به معنای اهل بیتی و اسلامی اش بیشتر برایت خواهم نوشت... بین الطلوعین بود و از باب مرور تاریخ قلبم فشرده شده بود و خواستم چند خطی درد دل کنم...

---

---

فرزندم:

آگاهی مسئولیت بسیار سنگینی دارد... و عدم اگاهی تباهی و خسران در پی دارد...

بگذار خاطره یکی از رزمندگان عزیز هشت سال دفاع مقدسمان را برایت بگویم... میگفت سه نفر بودند که برای عملیات شناسایی، شبانه وارد منطقه عملیاتی بعثی ها شدند و اطلاعاتی بدست آوردند و از همان راهی که آمده بودند برمی گشتند که ناگهان یکی از آن سه نفر محکم گفت تکان نخورید... وسط میدان مین هستیم... این رزمنده عزیز میگفت من قدمی برداشته بودم اما با شنیدن صدای همرزمم قدمم را روی زمین نگذاشتم... نگاهی به زیر پایم انداختم دیدم دقیقا داشتم پا روی یک مین میگذاشتم... از آن لحظه به بعد بابت هر گامی که برمیداشتیم باید دقیق بررسی میکردیم...

سبحان الله!!!

اینها از همین مسیر آمده بودند... از وسط میدان مین رد شده بودند... اما بی خبر بودند... هیچ آگاه نبودن چه خطر عظیمی از سرشان رفع میشود... اما به محض اگاه شدن هر قدمی که برمیداشتند ممکن بود موجب انفجار شود... البته شهادت که نوش جانشان اما یک عملیات لو میرفت... و این خسران بود...

واقعیت و حقیقت همین است... تا آگاه نیستی، مسئولیتی نداری... و خطرها را هم از سرت رفع میکنند... و البته کسی در بی خبری خیری نخواهد دید... حیات انسانی با بی خبری منافات دارد... اما وقتی باخبر شدی... آگاه شدی... بابت تک تک قدمهایت مسئولی...

ممکن است بی احتیاطی و غفلت و رخوت ما بعد از آگاه شدن هزینه های سنگینی در پی داشته باشد... ممکن است داغ ها بر دل انسانها بگذارد...

نمیدانم این فیلم را نشانت بدهم یا نه... اما حدود یک سالی هست که دیدمش... بارها با خودم میگویم من چقدر در داغی که بر دل این کودک نشسته نقش داشتم؟!!! حدود یک سال است میسوزم... اگر خواستی این فیلم را  اینجا  ببین...

---

---

 دقیقا ممکن است غفلت و رخوت ما بعد از آگاه شدن به همچین قیمت هایی تمام شود... ما چه مالکیتی نسبت به وقت و عمرمان داریم؟!!!!... باید امانت دار باشیم... به ما داده شده باید به خودش برگردانیم... عمر هر انسانی از زمانی که آگاه شده شروع میشود... تمامش مال دیگریست...

از خدا آگاهی بخواه اما مرد باش و به خدا تعهد بده مسئولیت تمام آگاهی هایی که به تو میدهد را میپذیری و به دوش میکشی... خیلی به استعدادهایی که خدا به تو میدهد مقید نشو... گاهی آن استعداد از این باب به تو داده میشود که گذشتن از آن را بیاموزی و بزرگ شوی... دادن استعداد و توانمندی همیشه به این معنا نیست که حتما باید آن را به منصه ظهور برسانی... گاهی میبینی شرایطت به گونه ای رقم خورد که اگر بخواهی رضایت خدا را در نطر بگیری باید از آن توانمندی ات عبور کنی... و شاید اصلا هدف حق متعال از دادن این توانمندی به تو همین بوده... تو برای خدا تعیین نکن که چه کار خیری میخواهی انجام دهی... بگذار او تعیین کند خیر تو در چیست... تو خیر بخواه و مردانه پای مسئولیت های خودت بایست...

---

---

---

---

این مطلب ممکن است برای بسیاری از مخاطبان سنگین باشد برای آنها خطوط آبی میتواند مفید باشد و مابقی را نخوانند و عبور کنند

---

---

فرزندم:

اگر در اهمیت " صفت صبر" در وجود انسان تعمق کنی می یابی که نسبت "صفت صبر" با بقیه ویژگی و اخلاق ها و صفات خوب دقیقا شبیه نسبت "ولایت" هست با "عبادت"...

عبادت بدون ولایت به چه ارزد؟... که ابلیس شش هزار سال بر این این عبادت اهتمام ورزیده بود... خروارها خروارش به خردلی هم نیارزد...

اصلا بسیاری از صفات خوب به اندازه صبر انسان در وجود انسان ریشه میدواند و اگر صفت خوبی بیش از صبر انسان در وجودش نهادینه باشد کفران میشود و همان صفت خوب اسباب رنج و زحمتش میشود... البته رنج و زحمتی فرسایشی...

صبر در عالم طبیعت مطرح میشود و برای رشد انسان به ماوراء این عالم خاکی بسیار حیاتیست... عالم طبیعت عالم "تدریج" است و معنای صبر یعنی "تطابق با عالم تدریج" این تطابق بسیار برای انسان زحمت زاست اما اگر آگاهانه باشد زحمتی فرسایشی نیست... یا واضح تر بگویم اگر انسان خود را با "عالَم تدریج" تطابق بدهد عالم تدریج، خودش را به انسان تحویل میدهد و اگر این تطابق نباشد انسان وارد جنگ با عالم تدریج شده است و یقین بدان در تقابل انسان با تکوینیاتِ خلقت، این انسان است که محکوم به شکست و نابودیست...

جالب است بدانی یکی از مهمترین مطالبات حضرت موسی در قرآن رسیدن به مجمع البحرین و یافتن حضرت خضر بود و در سفرش با حضرت خضر مهمترین مسئله ای که حضرت خضر بر روی آن تاکید داشت "صبر" بود... من شانیت تفسیر و بالاتر از آن شانیت تاویل آیات قرآن را ندارم اما به عنوان یکی از مخاطبین قرآن حق تعبیر از آیات را دارم:

در همین داستان حضرت موسی و خضر توجه کن در مواضعی که حضرت موسی می بایست صبر میکرد چقدر مسئله عجیب و غیر قابل درک بود برای صبر کردن!!!! اگر خودمان را جای حضرت موسی بگذاریم لاجرم به او حق میدهیم که صبر کردن در آن مواضع برایش قابل هضم نباشد... اما به هر حال طبق ظواهر آیات قبل و بعدش می بایستی صبر میکرد " اشاره کنم که توجه ات به تعبیر من باشد والا دقیق تر که بشویم هم حضرت موسی در اعتراضش به صواب بود و هم حضرت خضر در تشرش..."

مسئله صبر برای کسی که خواهان تعالیست گاهی همین اندازه غیرقابل هضم خواهد بود و اگر "بصیرت" لازم وجود نداشته باشد محال است انسان زیر بار این صبر کردن ها برود...

گفتم که صبر همان تطابق با عالَم تدریج است... و تدریجی بودن از ویژگی های بارز "ارض" است یکی دیگر از ویژگی های بارز "ارض" وجود اضداد در آن است... که برای اینکه این اضداد بر همدیگر تجاوز و ظلم نکنند حق تعالی بین این اضداد "وفق" برقرار فرمودند... یکی از آن اضدادی که خداوند در عالم طبیعت بین آنها وفق برقرار کرد مسئله "مزاج" است... مزاج از "وفق بین اخلاط اربعه" شکل میگیرد... که باید مبسوطش را در دروس طبی بخوانی...

اگر تامل کنی ربطهای عجیبی بین عالم طبیعت "تدریج" با "صبر" و "وفق" مشاهده میکنی... اگر این مسائل را درک نکنی و برای خودت حلشان نکنی محال است بتوانی در راه ولایت حق و ولایت امام معصوم و ولایتِ نایب امام ثابت قدم بمانی...

همی امروز و فردا میکنی تو ... همی خون بر دل ما میکنی تو

به قربان تو کز امروز و فردا ... همی با ما مدارا میکنی تو

.

.

عجب عاشق کشی ای شاهد کل ... به کار خویش غوغا میکنی تو

اگر خواهی کشی حکم تو حکم است ... زحکم خود چه پروا میکنی تو