سیاهه های یک پدر

خب جلسه سخنرانی رو آخر مطلب معرفی کن اخوی، دیگه چرا ابتر میزاری مطلب رو :))

شما بزار، حالا یا یکی میره سمتش یا یکی نمیره

من خودم توی ذهنم یه آدمی هست هر چی میگم یه چی میگه :) بحث شکل میگیره خودش :)

فعلا سوالی ندارم، میخوام بیشتر بدونم...

خب اونی که من تک خوری میکنم مناسب معده خودمه، بخوام بزارم وسط سفره ممکنه برای بعضی ها مناسب نباشه، در غیر اینصورت باید ماهیت غذا رو تغییر بدم که مناسب همه بشه :)

ولی جدی خیلی تفکرات شما نزدیک به آقای صفایی حائری هست، در تعجبم که ازشون چیزی نخوندید.

میتونید نرم افزار آغاز در نهایت2 رو با مبلغ خیلی کمی تهیه کنید که شامل 58 جلد کتاب از ایشون هست.

آقا بحث الآن تو ذهن من کاملاً شکل گرفته و آمادۀ شنیدن اون سخنرانی هستم. اگر فابلش رو گذاشته بودی الآن استفاده می کردم.

حالا مجبورم یه بار دیگه بیام دوباره مطلب رو بخونم برای اون سخنرانی.

آخه ما عادت کردیم همیشه  میان بر بزنیم :)

عیبی نداره، خودم از جناب پسر جاشو می گیرم. :(

می دونستم که میگیرم!

یعنی به لطف شما اطمینان داشتم. :)

سلام

دیا یه جور رحمه.

اون صورت داره شکل میگیره. هرچی صورت کاملتر باشه درکش و احساسش هم لطیفتر و شدیدتره. برای همین عرفا که خود ساخته تر و رشد یافته تر هستن، بعضی مسائل رو بهتر می تونن درک کنن.

اون بخشی که آخر مطلب فرمودید منو یاد تعبیر کوته نظری میندازه.

و اون مفهوم دو چشم بودن. هم دلایل زمینی وجود دارن. هم دلایل آسمونی.

هر دو دخیلن.

شاید به خاطر این آیه متوجه اهل کتابه چون تفکر اونها به واسطه نگاه توحیدی شون رشد یافته تر از کفاره وگرنه عبارت و ما نزل من ربهم توی ترجمه قرآن اومده. و کسی به قرآن عمل کنه مسلمون و مونه.

یاد یارای اهل کتاب حضرت حجت عجل الله تعالی فرجه الشریف افتادم!

با توجه به این آیه اهل کتاب یه قدرتی دارن. میتونن تفکر کنن؛ ولی اینو حداقلی دونسته.

و جالب اینه که گفته باید میانه روی کرد یعنی هر دو نوع علم لازمه. 

بخوام به ترتیب سیر این آیه برم جلو میگم با تفکر میشه به شهود رسید. با عمل به تفکرات.

چی فهمیدید؟ به ما هم بگید لطفا.

درسته. بد گفتم. باید میگفتم هردو روش کسب علم...دو جور علم نداریم.

همون بی وزنی...چی بی وزنه؟ چیزی که هیچه

و چیزی که بی وزنه سبکه. راحت بالا میره.

تفکرات من مناسب با بحثی که شما مطرح کردید نیست، شما خیلی رفتی بالا و این مطالب چون صرفا برام جدید هست و ذهنم رو قلقلک میده میخونم.

من اینها رو میفهمم، اما جایگاه این بحث های خیلی مهم رو در دنیای واقعی اطرافم متوجه نمیشم، کو خدا؟ کو ادامه انسان؟

یک میلیارد چینی داریم که اصلا ذره ای از این مسایل رو خدا بهشون نچشانده که بخوان شکوفا بشن و به لقاالله فکر کنند! و وقتی نگاه میکنی انگار برای خدا هم زیاد مهم نیست که شناخته بشه و مردم به ملکوت اعلا بپیوندند... این همه استعداد در انسان گذاشته بعد در رحم دوم اش ازش چی ساخته؟ یه برده برای نظام سرمایه داری که همینقدر که بتونه نیازهای همین جسم دنیوی خودش رو تامین کنه از خوشحالی در پوست خودش نمیگنجه!

باید به خدا گفت این بود آرمان های ما؟ :))

سلام
اول اینکه ممنونم که این پست‌های فکر و ذکر رو باز کردید، خیلی کنجکاو خوندنشون بودم ولی چون فرمودید می‌خواید راحت باشید و خانومارو راه نمی‌دید :)  دیگه درخواست رمز نکردم :)
من یه چند وقتی هستش که خوندن فلسفه رو با کتاب بدایه الحکمه و تدریس و شرح استاد شگفت‌انگیزی شروع کردم. به خاطر همین مطالب شما خیلی به جریان افکار این روزهام کمک میکنه. حرف آخر رو همین اول میزنم؛ من فکر می‌کنم ما باید فلسفه بخونیم، منطق بخونیم و با شبوه‌ی عملکرد ذهن و مراتب نفس ناطقه آشنا بشیم که تازه به عجز عقل نظری و فکر و ذهن واقف بشیم و بفهمیم که برای دریافتن حقیقت باید از محدوده‌ی عقل فراتر رفت و به قول شما وجه رو به سمت ملکوت چرخوند که 

عقل گوید شش جهت حد است و بیرون راه نیست

عشق گوید راه هست و رفته‌ام من بارها

و این تازه میشه بدایه حکمت...

اما حقیقتش الان چند وقته من سر همون قضیه‌ی وجود و ماهیت گیر کردم و هی دارم دست و پا میزنم که یه ذره برام هضم بشه اما به قول استاد، هنوز کجای کاری و چه توقعات بی‌جایی داری که انتظار داری به مقام خرّ موسی صعقا برسی، در حالی که هنوز اسیر ذهنی، هنوز فاخلع نعلیک رو انجام ندادی، همچنان اسیر جبل خودت هستی و هنوز این جبل متلاشی نشده، هنوز عصا رو به زمین نینداختی،
هستی اسیر چاه طبیعت چگونه باز
قرب و مقام موسی عمرانت آرزوست
 
مسائل زیادی ذهنم رو درگیر کرده؛
مثل اینکه ما از عالم ذهن و مفاهیم ذهنی خودمون بیرون نیومدیم و از وجود که حقیقت واحد عالم هستیه، فقط یک مفهوم در چارچوب ذهن ادراک کردیم، عینیت و ظهور و بروز وجود رو ادراک نکردیم. ما در ذهنمون وجود و ماهیت رو از هم جدا کردیم، اون‌ماهیت ذهنی رو  در خارج، بدون حضور وجود می‌بینیم.یعنی نگاه ماهیت‌بین، نگاه کثرت بین، نه وحدت بین. من به غیر از مفهوم ذهنی وجود، عینیت و ظهور و بروز اون رو در خارج با چشمم نمی‌بینم. در نتیجه همه چیز برای من در چارچوب همون خیال و ذهن خلاصه شده، خدا برای من توی همون ذهنه، امام توی ذهنه و کل کارهایی که می‌کنم و یحسبون انهم یحسنون صنعا جز در در چارچوب پندار من نیست‌. چون لایتناهی در چارچوبی بسته و جزئی نمی‌گنجه، چون در مقام مادون، مافوق جا نمی‌گیره و نتیجه این میشه که نمیتونم کلام مولا رو که می‌فرماید من خدایی رو که نبینم عبادت نمی‌کنم، یا "عمیت عین لا تراک" نمیتونم بفهمم.
فکر می‌کنم فقط علی حق داره چنین حرفی بزنه و من در حدی نیستم که به "ارنی " فکر کنم و باید تا آخر عمر در حد "لن ترانی" باقی بمونم.
خلاصه اینکه وقتی وجود از ماهیت جدایی ناپذیره، چطوره که من وجود رو در همه‌ی ماهیات نمی‌بینم و به میزان بهره‌ی هر ماهیتی از وجود، بهش توجه ندارم؟ چرا این وجود برای من از چارچوب ذهن فراتر نرفته و جلوی چشمم نمیاد؟
یه مثال جالب که استاد اشاره کردن این بود که می‌فرمودند: شما وقتی نماز می‌خونی، چرا برای اینکه مثلا تلویزیون حواست رو پرت نکنه چشماتو می‌بندی؟ مگه تلویزیون هم بهره‌ای از وجود نداره، پس چرا وجودش رو نمی‌بینی؟ چرا چشماتو می‌بندی؟ میبندی که در خیال حضور قلب رو ایجاد کنی، یعنی وجود در خیال هست و اینجا نیست. یا وقتی سر نماز دچار تصاویر خیالیه و ذهن میشی چرا از حضور غافل میشی؟ چرا یه جا وجود هست و یه جا نیست برات؟ چرا اولیاءالله سر نماز حتی وقتی وارد خیال میشن، حضورشون بهم نمی‌خوره.
پس من وجود حقیقی رو ادراک نکردم که فارغ از محدوده‌ی زمان و مکانه، وجود مطلقی که هیچ قیدی نمی‌خوره، وجودی که من ادراک کردم مقیده و جای مقید هم فقط در ذهن و خیاله.
این یه طرف قضیه است که بالاخره چجوری میشه ماهیات رو شکست که به اون وجود واحد قهار رسید؟
یه طرف دیگه در مورد اعتباری بودن ماهیات هستش؛ و اینکه اثر فقط از وجود است؛
 " لا مؤثر فی الوجود الا الله" میشه گفت اثری که ما از تمام ماهیات می‌بینیم و اونارو قوانین قطعی و صد در صدی عالم می‌دونیم، همه اعتباری اند و هیچ قطعیتی ندارند. اینجاست که بشر باید به قوانین علمی کشف‌شده‌ی خودش هم شک کنه و فکر نکنه عالم رو تحت سیطره‌ی خودش داره. اینم ناشی از نگاهیه که وجود رو ندیده. ما احوال لایتناهی موجودات رو ندیدیم و فقط یک حال جزئی و محدود از اون رو به صورت ماهیت دیدیم. در آب فقط رفع عطش رو دیدیم و در آتش سوزندگی و نیّر بودن. احوالات دیگر اون‌ها رو مثل اینکه آبی رفع عطش نکنه و آتشی که نسوزونه دیگه برامون قابل درک نیست.‌ یه بار علامه مروجی می‌فرمودند که اگه شما به این امر که خداوند رزاق هستش ایمان و یقین و توکل واقعی داشته باشی می‌شینی تو خونه و میگی رزق من قطعا میرسه و دیگه دست و پا نمی‌زنی. یا مثلا آیا واقعا میتونی قانع بشی که شب در خونت رو باز بذاری بعد بگیری راحت بخوابی؟ نه. چرا؟ چون فقط همون یک اثری که از ماهیات شناختی رو اثر قطعی و حتمی میدونی. یا مثلا بعضی از عرفا حتی مراجعه‌ی به دکتر و طبیب رو هم در مواردی برخلاف توکل حقیقی می‌دونستن.

به قول مولانا
از سبب‌سوزیش من سودایی‌ام
در خیالاتش چو سوفسطائی‌ام
( حالا این خیلی جای بحث داره)
حالا بعد از اینکه بعد کلی بدبختی و مصیبت به این نگاه وحدت بین و وجود بین رسیدیم باید برای وجودی که در موجودات هست شدت و ضعف قائل بشیم و یک مراتبی رو در نظر بگیریم و ایمان بیاریم به اینکه"  أَبَى اَللَّهُ أَنْ یُجْرِیَ اَلْأَشْیَاءَ إِلاَّ بِأَسْبَابٍ " بعد از این اسباب برسیم به " سبب المتصل بین الارض و السماء" بعد تازه بفهمم رسول کجای کاره، تازه بفهمم امام چرا باید باشه، انسان کامل کیه که بیشترین بهره رو از وجود داره که من مات و لم یعرف امام زمانه مات میته جاهلیه؛ و تازه به مقام اضطرار برسم و بفهم که اگه از این مقام مادون، از ذات بخوام " ارنی" جوابی جز " لن ترانی"به دنبال نخواهد داشت.تازه میفهمم که اصلا شناخت ذات حق بدون شناخت ذات انسان کامل و در واقع بدون شناخت ذات خودم امکان‌پذیر نیست. اینکه امام در خود من هست. نه یک شانیت جدای از وجود من. اینکه من عرف نفسه فقد عرف ربّه... و کلی داستان که آدم مخش سوت میکشه و من به شخصه روانی میشم!
حالا بخوام این مباحث نظری رو توی این شرایط برای خودم‌ عینی کنم مثلا میتونم بگم؛
توی این شرایط کرونا من اگه بخوام نگاه وحدت بین داشته باشم میتونم اینجوری بگم که خب برای مبتلانشدن به این کرونا، یک سری کارها و اموراتی وجود دارند که این‌ها رو به عنوان ماهیت در نظر می‌گیریم؛ اینکه همه‌ی مسائل بهداشتی رو دقیق و مو به مو رعایت کنیم، از خونه بیرون نریم، به توصیه‌های پزشکان توجه کنیم، اما در عین حال با انجام این کارها به اون اطمینان درونی نرسیم که فکر کنیم چون این کارها رو انجام دادم پس حتما اثر فقط از همین‌هاست و دیگه امکان نداره من مبتلا بشم یا حتی بمیرم، چون فقط همین معلول‌هارو موثر صد در صدی می‌دونم. درصورتی که نگاه توحیدی به من میگه تو باید به این ماهیات توجه داشته باشی از این حیث که اثری از وجود دارند، این مسائل بهداشتی اثری از وجود داره، داروها و پزشک و بهداشت و همه اثری از شفابخشی و صحت دارند اما در عین حال اینم در نظر بگیرم که این ماهیات از خودشون اثر نداشتن،این اثر از اوست و لذا ممکنه بخواد که همه‌ی اثرات رو از اون ماهیات برداره یا آثار دیگه‌ای که ما ازشون نشناختیم و ندیدیم نشون بده و من با وجود همه‌ی کارهایی که انجام دادم، باز هم مبتلا بشم و بمیرم.
اینجا میشه همون لاخوف علیهم و لا هم یحزنون که مومن دیگه غم و غصه‌ای و نگرانی از بابت دنیا و اموراتش نداره.
اینجا حتی کرونا رو جز جنود الله بدونم ( و لله جنود السماوات و الارض)

که نگاه وجود‌بین یعنی

مَا یَفْتَحِ اللَّهُ لِلنَّاسِ مِنْ رَحْمَةٍ فَلَا مُمْسِکَ لَهَا ۖ وَمَا یُمْسِکْ فَلَا مُرْسِلَ لَهُ مِنْ بَعْدِهِ ۚ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿٢﴾

( من واقعا شرمنده‌ام که انقدر طولانی شد، افکار آشفته و بی سر و ته همینجوری تراوش کرد)

خیلی ممنون از توضیحات خوبتون

میشه در مورد سبک زندگی بیشتر توضیح بدید

در مورد وهم و خیال که عملا بیچاره شدم، اوضاعم خیلی خرابه :( استادم یه بار مستقیم بهم گفتن که یکی ازموانع اصلی سلوک‌ تو، اسیر خیال بودنته! 

شما در این زمینه برای به اعتدال رسوندنش چه پیشنهادی دارید؟ مثلا استاد یه بار فرمودن که به چشم آدما زل نزن، خیلی خیره به چیزا نگاه نکن، و در مورد کتاب‌خوندن هم پیشنهاد کردن که از هر دری و وری کتاب نخون. 

سلام.

بنده چندی است که قصد خوندن فلسفه ملاصدرا رو دارم و دوستان گفتن از کتاب شرح منظومه شهید مطهری شروع کنم...

در کنار این رمان دفاع مقدس هم‌خیلی میخونم و اخیرا رو به رمانهای نویسنده های معروف آوردم فقط به هدف ابنکه با اینها هم آشنا بشم و برای فرزندانم در آینده حرفی برای گفتن داشته باشم

خلاصه اینکه شما در جواب بالا نوشتید که رمان کمتر خوانده شود....چرا؟