سیاهه های یک پدر

عجب عاشق کشی ای شاهد کل...

سلام

نگفتید اون جمله چه پیامی براتون داشت؟

یه حالی دارید توی این مطلبتون. اگه میشه بیشتر از این حالتون بگید. 

در مورد حضرت عباس علیه السلام میتونم بگم ایشون حجت هستن! 

هرکسی هر استعدادی داره نباید خرج کنه یا پرروش بده.

اون استعدادی باید بروز پیدا کنه که ولی ما از ما میخواد. شاید اون یک دهم قدرت ما هم نباشه، اما الان اون از ما خواسته شده.

از پیام نگفتید. نمیتونم تا در مورد پیام توضیح ندادید حرفی بزنم یا فکری بکنم چون این پست شما خیلی شخصیه. 

فهمیدم

حالا فکر کنم بتونم نظر بدم.

ببینید وقتی فرستنده تنظیم بشه، گیرنده بالاخره یه پیامی میگیره.

فرستنده و گیرنده باید از یه جنس باشن. اگر باهم همخوانی داشته باشن راه ارتباط هرچی باشه، بالاخره امواج میرسه. 

فرستنده و گیرنده دقیقا اینجا قلبه و راه ارتباط گاهی فیلمه، گاهی کتابه، گاهی یه تابلو و گاهی حتی یه باغچه. 

برای تکون دادن قلب آدما دقیقا همونجور که شما فرمودید باید قلب خودمون تکون بخوره تا تنظیم بشه.

برای سوختن و زلال شدن طوری که بتونیم قلب آدما رو هدف قرار بدیم و تیرمون به هدف بخوره و به مردم عمل درست رو القا کنیم خودمون باید درست زندگی کنیم.

وقتی درست زندگی کنیم چون قلب ما به عنوان گیرنده خوب عمل میکنه، خدا بهمون اون راه ارتباط رو نشون میده که الزاما کتاب و قصه نیست. ممکنه هرچیزی باشه. 

مثل حضرت ابوالفضل علیه السلام که راه ارتباطشون با بشریت در جنگ نمایان و ابراز توانمندیهاشون نبود بلکه در صبر در برابر امر ولیشون و آب آوردن بود. 

برکت توی اون راهیه که خدا برای ما روزی میکنه.

این حرفام کلی بود. الزاما در مورد شما صدق نمیکنه.

سلام

آقا منم تنها باری که نشستم پای تلویزیون برنامه ی همین آقا رو دیدم. و منم خوب یادمه که اون جمله رو شنیدم و به فکر فرو رفتم. نه عمیق. اما فکرم درگیرش شد.

به خودم فکر کردم و به ابزارهای دست نیافتنی ای که در جستجوی اونها هستم و به ابزارهای در دسترسی که از نظرِ من پیش پا افتاده‌اند و غافلم از اینکه چقدر کاربردی هستند.

دیدگاهتون رو زیر نظرات "پیچکِ" گرامی خوندم. شاید در آینده چیزی زیر این مطلبتون اضافه کنم :)

تنت سلامت استاد!

سلام

این مطلب و نوشته ها و نظرات و پاسخ ها انقدر متناسب با حال درونم بود که شگفت زده ام الان...

از روزی که تصمیم گرفتم دیگه وبلاگ ننویسم تا حالا خیلی دلم تنگ شده، یا همین الان، که تاکید صدباره ی رهبر رو به علم شنیدم دوباره، داشتم فکر میکردم چقدر دلم میخواد بازم دانشجو باشم و برگردم به اون روزها، حتی داشتم فکر می‌کردم درسمو ادامه بدم. حس کردم شاید یه سال دیگه، توان روحیش رو دوباره پیدا کنم که برم تو تشکیلات....

این نوشته، استعدادها، ابزارها....

خدا واقعا گاهی علاقه ها رو تو دل ما میذاره فقط برای اینکه آتش بگیریم وقتی از اونها میگذریم بخاطر وظایف دیگه....

بحثتون درباره قصه هم خیلی مفید بود.