سیاهه های یک پدر

 تو زندگی چه ازدواج و چه غیرش آدم داره با مشکلات دست و پنجه نرم

می‌کنه و هرچی محیط فعالیت انسان بزرگتر می‌شه مثل: ازدواج کردن

و مواظبت از بچه و...، مشکلات بزرگتر می‌شوند.

بهترین راه اینه: یاد بگیره چگونه با مشکلات دست و پنجه نرم کنه

تا بتونه شکستشون بدهد یا اثرشون رو کم کند.

و آدم مرده مشکل نداره.

و امیدوارم خوشبخت بشوند و راه حل مبارزه با مشکل ها را یادبگیرند

و اجرا کنند و سربلند زندگیشون رو طی کنند.

ما نیز اگر بخواهیم چوگونه خرسند شویم!؟

سلام

یه چیزی که قبلاها خیلی بیشتر برام سوال بود و الان کمتر اینه که چجوری آدما می‌تونن بگن:

در بلا هم می‌چشم لذات او

ماتِ اویم، ماتِ اویم، ماتِ او...

شما خودتون چطور می‌تونید؟ مرا پندی دهید که آن بِه. :)

اما یه چیز دیگه، تازگیا فهمیدم که صرف رنج کشیدن، اگه از راهش نباشه، ممکنه آدمو خورد کنه، بشکنه، از هم متلاشی کنه. بالاخره نفس‌ها با هم فرق دارن، یه نفس با رنج مطیع و رام میشه و یکی دیگه ممکنه جری‌تر بشه، سرکش‌تر بشه. یه رنج ممکنه آدم رو به راه بیاره و یکی دیگه برعکس، کلا مسیرش رو برگردونه. نمیدونم این شاید با همون معرفت نفس ارتباط کامل داشته باشه. به نظرم توجه به این مساله خیلی مهمه که حتی ممکنه خودمونم متوجه‌اش نباشیم.

اما در مورد همین ازدواج، این نگاه خیلی شگفت‌انگیزه. خیلی از وحشت‌های قبل از ازدواج رو می‌تونه برطرف کنه. ماها گاهی فکر می‌کنیم‌که ازدواج به معنای رسیدن به یک غایت هست که در سایه‌ی اون خیلی از موانع قراره به صورت خودکار برطرف بشه و با این فکر کلی به اوهام و خیالات دامن می‌زنیم و با یه سری تصورات غیر واقعی و عقلانی ازدواج رو انتخاب می‌کنیم اما همین که واردش شدیم تازه می‌فهمیم که این ازدواج خودش مسیره نه مقصد و غایت، قرار نبود کسی یا چیزی منو ورداره به ته مسبر برسونه بلکه قرار بود یکی رو انتخاب کنم که باهاش بتونم تو مسیر حرکت کنم. 

اما خب نگرانی‌های زیادی که وجود داره اینه که با خودمون میگیم اگه اون همراه خودش جزء موانع بشه چه خاکی تو سرم بریزم؟! و احتمال نمیدیم که شاید راه من فقط با دست و پنجه نرم کردن با موانعه که هموار میشه. اما خب درک این مساله به نظرم خیلی سخته و کار هر کسی نیست.  ماها راحت‌طلبیم، حتی توی سلوک و همیشه چشممون دنبال میانبرهاست. شناخت و آگاهیمون در مورد ازدواج هم کاملا وهم آلوده. اینه که سریع تو ذوقمون می‌خوره. 

خود من یکی از مشکلات اصلیم همینه که می‌دونم هنوز حقیقت ازدواج رو درک نکردم و برام جا نیفتاده، توی لایه‌های خیال گمش کردم و تا زمانی که این مساله برام حل نشه نمی‌تونم تصمیم درستی برای ازدواج بگیرم. 

من بزرگترین سوالم اینه که مگه اسباب زندگی اونور چی هست که لازمه اینور اینقدر رنج بکشیم و مثلا صبر یاد بگیریم؟

توی رَحِم شما دست و پا داری و الان میتونی بگی که اینها چگونه اسباب زندگی دنیا هستند اما آخرت چی؟

وگرنه پذیرش این رنج ها توجیه سرمایه گذاری نداره :)

این سوال که ربطی به دور دور من نداشت :)

بله من گشتم روش بهتری هم پیدا کردم، اونم اینه که ببینم این دستورات اسلام در حال حاضر آیا برای من مناسب هست یا خیر!

مثلا احسان به والدین؛ من یه عمری زیر سلطه پدرم بودم و واقعا با رفتاراش به من و خانواده مون آسیب هایی زده که هنوزم درگیرش هستیم و منم هیچوقت چیزی بهش نمیگفتم چون میخواستم احترام بزارم و بی حرمتی نشه، اما بدتر میشد تا اینکه جلوش وایسادم و سرش داد زدم و اونم یکم ترسید و حساب کار دستش اومد؛ رنجش کم شد و ما هم تونستیم یکم به زندگیمون برسیم!

یا مساله قرض دادن، که من همیشه هر موقع کسی رو نیازمند میدیدم یاد احادیث قرض دادن و کمک میافتادم و سعی میکردم حتی جوری کمک کنم که عزت نفس طرف حفظ بشه، اما نتیجه اینکه دیدم پولم یا خورده شد یا موقعی بهم برگردونده شد که پشیزی ارزش نداشت پس الان به این نتیجه رسیدم که این دستور اسلام الان بدرد من نمیخوره و دیگه سعی میکنم به هیچکس پول قرض ندم و به فکر خودم باشم.

یا مساله محرم و نامحرم و نگاه حرام، یه عمری عفت پیشه کردیم و هیچوقت دنبال دختری نبودیم و الان حس میکنم که سرم کلاه رفته بابا، اینو خدا برای وقتی گفته که توی جامعه این چیزا ارزش داشته باشه، نه مثل الان من بشه که نمیتونم با هیچ دختری ارتباط بگیرم و هیچ بزرگتری هم پیش قدم نمیشه برای من جوان! پس این قانون مناسب جامعه الان نیست. (البته این مساله هنوزم برام یه ارزش هست و دلایل عقلی دارم که حد و حدود این موضوع رو برام معین کرده)

چیزی که من تجربه کردم این بود که دینی که من سعی میکردم بهش عمل کنم عملا باعث ضعیف شدنم شده بود.

خودخواهی خوبه، گاهی دروغ خوبه، قرض ندادن خوبه، پول جمع کردن خوبه، خمس و زکات دادن توی همچین اقتصاده پر از حرام و ربایی هیچ فایده ای نداره چون نتیجه اش بهت بر نمیگرده! پس ندی بهتره.

خلاصه بنظرم هر کسی باید ببینه چه قسمتی از دین براش مناسب هست، همش با هم فایده نداره! چون انسان نمیتونه با این شرایط زندگی به جامعیت دین برسه و همینکه با عقل خودت زندگی کنی بهتره تا سعی کنی به جامعیت دین برسی و بعد تبدیل بشی به آدمی پر از تضاد!

درباره حکمت رنج و اقتضای عالم طبیعت هم اینو بگم که شما فرض کن خودت خالقی و از صفر میخوای بیافرینی، شما یه جوری از عالم طبیعت حرف میزنی انگار از اول بوده و خدا هم نمیتونسته کاریش کنه! من کارم برنامه نویسی هست و میفهمم خلق کردن چطوریه، باید به همه چیز فکر کنی... چرا اصلا عالم طبیعت باشه، چرا اینشکلی، چرا بعد زمان و مکان باشه، چرا عالم اینقدر بزرگ باشه،چرا 7 آسمان، و ... یعنی یه جزئیاتی هست که شما نمی بینی اما یه نفر از قبل نشسته بهش فکر کرده... و تصمیم گرفته که اینطوری باشه!

مثلا توی بازی های رایانه ای من ذهنیت خالق بازی رو میدونم، میدونم اون هدفش هیچوقت این نخواهد بود که بازیکن نتونه مرحله ای رو عبور کنه پس هر دشمنی که باهاش مواجه بشم قطعا سازنده به این فکر کرده که من بازیکن باید بتونم شکستش بدم و قطعا راهی هست. یا وقتی موزیک بازی خشن میشه میفهمم که قراره با دشمن مواجهه بشم، حالا شما خودت رو بزار جای خالق بازی... بگو که خب من باید قبل از اینکه بازیکن به فلان مرحله برسه اونقدری بازی کرده باشه که بتونه از پس فلان دشمن بر بیاد، یا اگر فلان معما رو براش میزارم، قبلش ابزار و وسایل حل معما رو بهش داده باشم! وگرنه بازی به بن بست میخوره، یعنی لهو و بیهوده میشه !

حالا منم سوالم همینه که مرحله بعد چه شکلیه که الان نیاز به این وسایل داریم... من اگر بدونم اونجا دری وجود داره که باز کردنش نیاز به کلید نداره، بلکه باید گلدون سمت در پرتاب کنی خب توی این مرحله گلدون ببینم بر میدارم!

اما بنظر میاد خدا به این بازی هستی زیاد فکر نکرده هر چند که پیاده سازی بی نقصی داشته! :)