سیاهه های یک پدر

این مسئله ناموس، در عالم ظاهر، میشه زن...

حقیقت ناموس و در عالم باطن ، میشه عشق...

وقتی بیاییم بدون چشم انداز دادن به انسانها از حقیقت خودشون، دائم روی مسئله حجاب و پوشش فقهی تاکید کنیم، خب حق دارن برنتابن...

یا حداقل باید گفت طبیعیه که نپذیرن...

مثلا میگه تو مریضی که با چهار تا تار موی من تحریک میشی...

و اصلا واقعا بحث وارد مجاری جدلی و انحرافی خودش میشه...

مشکل اینجاست که نتونستیم به دخترانمون تبیین کنیم که شما مظهر عشق در روی زمین هستین...

وقتی میگن مثلا موی تو قیمت داره ارزون نفروشش... معنا داره...

اون بنده خدا که تجربه مرگ داشته و برگشته در کتاب سه دقیقه در قیامت میگفت:

در پرونده اعمالم دیده بودم که یک عمل بسیییار گران قیمت و بزرگ دارم... "نجات جان یک انسان"

بعد به یک باره دیدم اون عمل محو شد...

پرسیدم این چرا محو شد؟

بعد خودش توضیح میداد که در قسمتی از زاینده رود  ناگهان صدای جیغ و فریاد شنیدم و با دوستم دویدیم به طرف صدا... زن و شوهری کنار آب بودن و بچه شون افتاده بود توی آب و آبم داشت میبردش... پدر و مادر شیون میکردن و من چون شنا بلد بودم به داخل آب پریدم در حالی که اون قسمت بخش خطرناکی از رودخانه بود و احتمال غرق شدن من هم وجود داشت...

رفتم و کودک رو نجات دادم... وقتی برمیگشتم خونه با خودم گفتم عجب شجاعتی به خرج دادم... چقدر خوب بود اگر از این شجاعت من تقدیر میشد...

چند روز بعد دیدم از استانداری (فرمانداری؟) به من زنگ زدن و خلاصه از من تقدیر شد...

ببینید...

اون عمل این مرد قیمت داشت... میشد چیزهای خیلی بزرگتری رو باهاش نقد کرد...

خیییلی بزرگتر...

اما با یه تقدیر خشک و خالی نقدش کرد...

حالا اگر برای دخترانمون بگیم ابدیت چیه... و تو سرمایه هایی داری و با این سرمایه ها میخوای چه چیزی رو نقد کنی؟

با این سرمایه قراره چه کالایی بخری؟

توجه پائینی ها یا بالایی ها؟

و واقعا هم سرمایه ی تو نقد شدنی هست... یعنی به راحتی تبدیل به کالا میشه...

اگر تبدیل به کالا نمیشد این همه تبرج توی جامعه نبود!!!

پس میبینه که سرمایه اش خریدار داره... لذا به اندازه تشخیص خودش معامله میکنه و به فروش میذاره...

کاش ما هم اهل فهم و درک باشیم و سرمایه هامون رو ارزان به فروش نذاریم...

سلام

اخیرا دارم بین نوشته‌های افراد مقایسه می‌کنم و این که چرا بعضی نوشته‌ها به دل میشینه، بعضی ها نه

بعضی مطالب رو ممکنه از ظاهر و محتواشون خوشم بیاد اما از کلیتش نه

و فکر کردم دلیلش نوشتن از «من» هست. «من» اون فرد در نوشته‌اش خیلی ظهور داره

و این برام خیلی دافعه داشته

و باز به این فکر کردم که چرا از متنای شما لذت می برم و با این که از خودتون و تجارب شخصی می‌نویسید دافعه نداشته برام.

اجمالا به این نتیجه رسیدم «من» شما و امثال شما با «من» دیگران فرق داره شاید.

و البته چند نفر دیگه هم هستند که باز از خودشون می‌نویسند و برام دافعه نداشته. اما بعضی‌هارو عجیب نتونستم کنار بیام و احساس بدی پیدا کردم.

تا الان هم دلیل دیگه‌ای به نظرم نرسیده

امیدوارم ابتلائات پله رشد و تعالی باشه براتون

سلام

الان خوب هستید؟

حالتون رو درک کردم اما علتش رو نه. نمی‌پرسم چون احساس می‌کنم دوباره درد می‌کشید. ولی درد رو منم حس کردم از این نوشته. 

دلم نمی‌خواد به خاطر من سختتون بشه اما اگر فکرکردید برام مفیده، لطفا علتش رو به منم بگید.

می‌فهمم...

درد هاشون رو هم اندازه فهمم درک می‌کنم. 

راستش یکی از چیزایی که باعث شد من رهبری رو دوست داشته باشم، همین بود که جاهایی همون رنگی از مظلومیت رو دیدم که خودم دچارش می‌شدم. اما هیچ استدلال و منطقی رو نتونستم براش بیارم. اگرم میاوردم طرف مقابل که هجمه می‌کرد به رهبری، تاب و توان شنیدن حرفم رو نداشت. نه که حوصله نداشته باشه ها، می‌گفت کشش ندارم حرفات رو بشنوم. بهمم میریزه.

گاهی نمیشه درد رو نوشت. فقط باید احساسش کرد.

اگر به مسیرتون باور دارید، قدم بزنید و پیش برید. اصلا مهم نیست که کسی درک کنه یا بشه از باورمون حرف بزنیم. کلمه‌ی انسان باورمند عملشه. حتی اگر تنهای تنها بودید یا حتی اگر از آسمون تیر بارید، باید قدم بزنید چون مسئله رسیدن به نتیجه نیست. مسئله احساس انسانی این هست که زندگی من با حرکت در این مسیر عمق پیدا کرده و من چیزی برای فدا کردن عمر و زندگیم دارم. 

گاهی فقط خداست که می‌فهمه. گاهی حتیوقتی خسته بشیم، جز ملامت از اطرافیان نصیبمون نمیشه. حتی نمیشه از درد بگی. چون می‌دونی اونها درکی از باورمندی ندارن.

تنها قدم زدن در مسیر حیات رو از من بپرسید. هیچ کس نیست جز خدا!

شاید یکی از وجوه فقری که در انسان هست همینه. انسان نیاز داره که در مسیر باور خدایی و حق خودش که درک کرده قدم برداره و نمی‌تونه ازش منحرف بشه.

به نظرم خدا وسیله سازه و هرکس تا زمانی که وسیله مناسبی باشه خدا اون فرد رو با ما همراه می‌کنه چه خانواده و چه دوست. ما فقط برای پایداری اطرافیانمون باید براشون دعا کنیم و دیگه چشم ازشون برداریم. هرچند خانواده گاهی زخمایی می‌زنن که واقعا دردناکه. اما خب...چه میشه کرد...اینم جزو سختیای مسیره.

 من خوبم. صبر کنید مطلب تموم بشه. بتونم الان بنویسم خوبه. دوست ندارم کسی الکی نگرانم بشه. بقیه هم نگران شدن. دیروز سر یه مسائلی حال روحیم خوب نبود...ربطی به مطلب نداشت که موقع نوشتن حواسم نبود.

ولی ممنون از دعاتون 

راستی ما بالاخره بعد از دو سال وقتی سفر رفتن قانونی شد، رفتیم پیش آقا رضامون و خیلی هدیه های کاملاشخصی خوبی هم گرفتیم. امیدوارم شما هم هدیه های کاملا شخصی دلنشین از دیدارتون با آقامون نصیبتون بشه!

آدما قراره جلوی چشمامون شکسته بشن. تا هم اون تنهاییه و به خدا تکیه کردنه اتفاق بیفته و هم عملا یاد بگیریم که قضاوتشون نکنیم. 

حالا سوال من اینه: چرا اون آدم معتمد اومده در مورد آقامهدی اینا رو گفته؟ قصدش چی بوده؟ خب خودتون می‌رفتید مواجه می‌شدید دیگه...اگرم نمی‌رفتید لزومی نداشت خبر دار بشید...چپ کردن آدما عادیه. حتی ممکنه موقتی باشه، این که یه آدم معتمد و مذهبی بیاد آبرو ببرهیا پشت سر کسی ایراد یا لزشش رو مطرح کنه، عجیبه.

 ناراحت نمیشم و وقتم هم گرفته نمیشه. نگران ضرری که به من نمیزنید نباشید!