سیاهه های یک پدر

سلام علیکم

این رو من هم سال‌هاست بهش رسیدم که با علم و معرفت نمیشه لزوما روی دیگران اثر گذاشت و تغییرشون داد

باید «مبداء میل» تغییر کنه

اما روش تغییر مبداء میل چیه؟

تنها چیزی که بهش رسیدم محبت هست.

و جز این راه دیگه پیدا نکردم.

به نظرم به همین دلیل هم گفته شده «هل الدین الا الحب و البغض»

سلام.

من اومدم بگم هل الدین الا الحب و البغض 

دیدم خانوم رهرو گفتن. خنده‌م گرفته! 

راستش اول متن می‌خواستم بگم این گفتناتون به اون یعمل کمک می‌کنه؟ اگه نه نگید. بعد دیدم خودتون گفتید اینو. بعد خواستم همون جمله بالا رو بگم دیدم یکی دیگه گفته.

الان من برای چی اصلا باید حرف بزنم؟

از این به بعد نظر ندادم بدونید گفتنیا گفته شده یا به زعمم خودتون می‌دونید.

عقلم به بیشتر قد نمیده.

سلام

بنظرم حلقه مفقوده ما در تبلیغ و حرکات فرهنگی و ...، دست گذاشتن روی همین « گرایشات فعال» افراد هست. 

روی همین شاکله... 

البته که ما موظف به تغییر دادن کسی نیستیم اما اگرم میخوایم مبلغ باشیم و اثرگذار باشیم، راهش فقط ، از گرایشات آدم هاست. 

چه در مورد خانواده مون، همسرمون، فرزندان مون که اتفاقا مهمترین بسترهای اثرگذاری ان و چه در وسعت بالاتر برای جامعه.

البته به نظر من خیلی از کارهای فرهنگی کلان بی ثمره، نه فقط برای اینکه مبناش آگاهی یا رفتارهای آدم هاست، نه، بخاطر اینکه « جان های ما نیاز به تطهیر دارند!» 

بخاطر اینکه اعضای تشکل فرهنگی، کلا روش تبلیغ رو نفهمیدن و اکثرا با اعضای خانواده خودشون هم دچار مشکلن... 

اولین بستر امتحانی همه ما، خانواده است... چطور میشه برای اون هیچ تلاشی نکرده، انتظار اثرگذاری کلان داشته باشیم؟! 

دلم می‌سوزه واسه کسایی که وقت زیادی برای تشکل و تبلیغ و ... صرف می‌کنن ولی خبر ندارن بعضی کارهای خیلی ساده تو بستر خانواده چقدررر اهمیت داره و چقدر رشددهنده تره، هم برای خودشون هم جامعه. 

ما یه روایتی داریم از امیرالمومنین اگه اشتباه نکنم، که می‌فرمایند پدر مادری کردن مثل باغبانیه. 

این تشبیه خیلی دقیقه. اهل بیت همینطوری رو هوا که تشبیه نمی‌کنن، هزار وجه شبه داره. 

شما ببینید، باغبان؛ بذر رو در زمین می‌کاره. از بذر جو، جو درمیاد و از بذر گردو،گردو! 

بذر سبزی زودبازده و کم عمره، بذر گردو دیربازده ولی محکم و قوی... 

هر بذری یه سری مراقبت های کلی داره ( نور و آب و خاک و کود و ...) و هر کدوم یه سری مراقبت های ویژه خودش. هر کدوم یه عمر و یه اثر و یه نوع ثمری داره... 

یعنی چی؟! 

یعنی آقای والد! خانم والده! 

شما فقط باغبان هستی، بذر رو من میدم، تو مراقبت کنی ازش، بستر براش فراهم کنی. 

چه بستری؟ 

بذرت رو بشناس! ببین این بذر گردو چطوری به بهترین ثمر و بازدهی می‌رسه، اون بذر درخت آلو چطور؟! 

« شاکله» 

اگه بیای از بذر ریحون توقع درخت شدن داشته باشی، وقت خودت رو هدر دادی! بیراهه رفتی! ثمر نمیگیری اصلا! چه بسا همون ثمر خودش هم نابود کنی و بذرت از بین بره. 

ما بعضی وقتا از بزرگترها یا همسرها نسبت به همسرشون می‌شنویم که میگن: « هر چی بهش میگم اصلا گوش نمیده! » 

« من خیلی دوست دارم دخترم نمازهاش رو بخونه انقدر کاهلی نکنه» یا « من دوست ندارم شوهرم سیگار بکشه» و ... 

ما و موفق نمیشیم چون اصلا حواسمون به شاکله نیست، به ودیعه های ذاتی آدم ها، به طلب وجودشون... 

شاید اصلا اون طلب وجودی رو بچه ات نداره!  البته که فطرت خداجو در تمام ما هست و هممون طالب خوبی ها هستیم، منتهی یه وقتایی همون تمایلات عادی ، میاد روی اون میل های بزرگتر، مخدوشش می‌کنه. 

گاهی می‌بینی بددهنی و تندخویی یه بچه نوجوون، که با صد مدل نصیحت و دعوا و کلاس و آگاهی حل نمیشه،با در آغوش کشیدن روزانه حل میشه. با بها دادن به حرفهاش حل میشه. 

چون میای اون مانع رو از روی استعداد ذاتیش، برمیداری. 

اینکه دنیا در فرهنگ اسلام اصیل خیلی مهمه، اقتصاد خیلی مهمه، ازدواج خیلی مهمه، بخاطر همین چیزهاست... 

بخاطر اینکه تمایلات سطحی مون درپوش نشن برای اون تمایلات اصلی بزرگ. 

نمیدونم حرف شما چقدر قرار بود به اینجا برسه ولی من مطلبتون رو وجه مشترکی با دغدغه های این روزهام دیدم و نوشتم. 

شاید حرف شمارو این طور بشه گفت: بالفعل کردن فطرت

یعنی به نظرم کلی ترین عنوان همین هست.

اما عرض بنده در مورد مبداء میل، قبل از طلب و حب هست.

یعنی عاملی که مبنای طلب‌ها و حب‌های ماست.

چیزی که به حب‌ها و بغض‌های ما جهت میده.

فکر کنم حتی روایت داریم، مومن حقیقی، با امر باطل و شبهه مواجه بشه، اون رو قبول نمیکنه ولو باطل بودنش رو نتونه استدلال کنه.

در مورد دوستتون هم من خودم درگیر  بودم و چیزی که فکر می‌کنم در مورد این اتفاقات اینه که منیت افراد به شدت در این مورد دخیله.

یعنی عمیق بشیم، به پررنگ بودن منیت بر می‌خوریم.

و افرادی که منیت اون‌ها پررنگ هست، همه چیز رو در نسبت با خودشون تعریف می‌کنند و اگر بر فرض اتفاقی افتاد، معادله در نسبت با خودشون می‌بینند، نه با احاطه کلی نسبت به خدا، و تمام عالم. 

حداقل من این طور فهمیدم.

امیدوارم منظورم رو رسونده باشم

منظورم اینه که گاهی اوقات ما(خودم رو عرض می‌کنم) فقط حرف می‌زنیم چون داریم از عمل کردن فرار می‌کنیم. 

اون کلمه «یعمل» همت می‌خواد. گاهی اینقدر سخته که خاموشمون می‌کنه و اصلا دیگه هیچ میلی به حرف زدن در ما به وجود نمیاد. 

ما مراحل رشد داریم و شروع هر مرحله‌ای سختترین بخششه و توی اون شروع ممکنه دست دست کنیم و یه جورایی وقت کشی کنیم. 

اما باید حواسمون باشه که وقت خیلیییی تنگه و مسیر دقت زیاد و همت و تلاش زیاد می‌خواد. 

اگر حرف زدن هامون و نوشتن هامون به شروع و کلید خوردن حرکت کمکی نمی‌کنه، پس قطعا ضرر می‌زنه و در اون صورت حتی با وجود میل به حرف زدن باید سکوت کنیم.

سلام. حقیقتش من هی میخواستم پیام بدم اینو بگم... همون موقع که این پست رو گذاشتید، رفتم تفسیر علامه طباطبایی در المیزان رو مطالعه کردم. با برداشت‌هایی که اینجا شده خیلی متفاوت بود. ولی واقعا اون مطالعه خیلی دلچسب و مفید بود. ممنون

حقیقتش من از کتاب چاپی تو خونه‌مون که به عربی بود خوندم.

اون سه فاکتوری که شما در بیان شاکله گفتید کامل نیست در اصل. 

من یه خلاصه‌ای میگم:

علامه شاکله رو مجموع شخصیت خَلقی انسان که شکل گرفته از غرائز و عوامل خارجی هست میدونند و عمل انسان بر اساس شاکله، عمل اقتضائی انسان هست.

ترتب عمل انسان بر اساس شاکله یعنی عمل با اون شاکله موافقت و تناسب داره.

رابطه اعمال با شاکله مانند رابطه روح با بدنی هست که همون حالات معنویِ روح رو بروز میده و به ظهور میرسونه.

و نیز  هر کس شاکله عادله داشته باشه، هدایتش آسان میشه و برعکس شاکله ظالمه بیشتر داعی به عمل طالح و بد هست گرچه ضلالت در اون حتمی نیست اما هدایت در اون ضعیفه.

در نتیجه در هر نفسی لایق خودش از نظر مراتب کمال ظاهر میشه به خاطر شاکله‌اش...

من خیلی استفاده کردم از این مطلب. مخصوصا در تاثیر عوامل بیرونی بر انسان. در معرفت شناسی میگن همه انسان‌ها با مجموعه‌ای از پیش فرض‌ها مطالب و مفاهیم رو درک می‌کنند. این ها دلالت بر همون شاکله های متفاوت انسان‌های متفاوت داره. خیلی جالب بود.